Aankomst in het ziekenhuis, Blantyre

We zijn eindelijk aangekomen in Blantyre nadat we in South Luangwa nog dieren hebben gekeken. Echter dat viel erg tegen. Het schijnt een van de beste parken van heel Afrika te zijn, maar de laatste jaren is er heel veel gestroopt, dus er is niet zo veel meer te zien. Hierna zijn we de grens overgestoken met Malawi. Na een nachtje Lilongwe wilden we nog even 2 dagen relaxen in Senga Bay aan het Lake Malawi. Daar waaiden we echter half weg, door de harde wind. Echt zonnen zat er dus niet in, maar wel een indrukwekkende wandeling gemaakt door vier vissersdorpjes. En een hele lading souvenirs aangeschaft. Wat we nooit gaan mee krijgen, maar ja, dan steun je de lokale bevolking maar weer.

Op 15 juli waren we dan precies volgens planning in Blantyre aangekomen. Het is erg handig dat we onze vrijwilligerswerk hebben gepland tijdens het hoogseizoen voor de toeristen, want we merken nu wel dat campings regelmatig overvol staan. Hier hebben we dus geen last van. We reizen precies weer verder als de Europese vakanties weer grotendeels voorbij zijn.
In Blantyre hebben we ons gesettled in een leuk kamertje in Kabula lodge met een eigen douche en een keukentje (alleen met kraan geen andere voorzieningen, dus we koken gewoon op onze gaspitjes). Contact gelegd met een Nederlandse arts van het Queen Elizabeth Central Hospital. Morgen konden we langskomen, een rondleiding krijgen en zou ik geïntroduceerd worden aan de arts die verder naar mij om gaat kijken.

Op 16 juli werden we om half drie hartelijk ontvangen door een hele leuke Nederlandse arts. We kregen een uitgebreide rondleiding door het ziekenhuis. Het ziekenhuis bestaat uit 4 grote afdelingen: chirurgie, interne geneeskunde, obstetrie en gynaecologie en kindergeneeskunde. Daarnaast is er nog een kleine afdeling voor tandheelkundige problemen en oogheelkunde. De hele rondleiding was zeer indrukwekkend. Aan alles is een gebrek. Er is nauwelijks personeel en er zijn weinig spullen en middelen aanwezig in het ziekenhuis. Bijna geen verbandmiddelen, naalden, spuiten, antibiotica, pillen, etc. Alle voorraadkasten zijn gewoon leeg. Af en toe zagen we nog wel een aantal verdwaalde katheters, infusievloeistoffen, gips, spalkmateriaal, etc. liggen. Hier komen onze meegebrachte spullen (antibiotica, brandwondenzalf en verbandmiddelen) die we gekocht hebben van het gedoneerde geld dus goed van pas. Echter we hebben ook het gevoel dat het maar een druppel op de gloeiende plaat is. Er is hier gewoon niets, niets, niets.
De arts die ons rondleidde heeft al 23 jaar in Afrika gewerkt en zei: “Je wordt wel een beetje cynisch over de bevolking hoor. Het fokt maar aan (in 30 jaar is de bevolking van 4 miljoen naar 12-14 miljoen gegroeid) en de mensen zijn gemiddeld genomen gewoon lui”. In Malawi en vele andere Afrikaanse landen heerst er het systeem van family caring. Als je een goede baan hebt, dan heb je de plicht om ook voor de rest van de familie te zorgen. Niemand is dus gemotiveerd om hard te werken, want je kan alles toch zo weer afdragen c.q. delen met de rest (soms wel 100 man die van jouw salaris mee-eet). De mensen zijn erg gemakkelijk. Hele simpele dingen die stuk gaan worden niet gerepareerd. Zo zagen we een medicijnenkast met een groot slot erop. Echter in de ruit zat een groot gat. Als er dus wat in ligt, kan je het er dus zo uitpakken. De mensen hebben weinig verantwoordelijkheidsgevoel. Niemand bedenkt om zo’n kastje te gaan repareren. Alles moet tevens achter slot en grendel, want alles wordt gejat. Ook zijn volgens de arts de Malawische mensen maar smerig. We zagen daar wel enkele voorbeelden van, zoals vieze gebruikte handschoenen die rondslingerden. Alles is krap in het ziekenhuis. De wasmachines staan bij de po-spoelplaatsen, onderzoeksruimtes zijn krap, etc.
Tijdens het bezoekuur nemen familieleden allemaal eten mee. Dus overal staan tasjes, potjes en pannetjes met eten en zitten de familieleden met z'n allen rondom het bed te eten.
We zagen de meest vreselijk ziektebeelden, een vrouw met ernstig gangreen aan haar voet, patiënten met ernstige ontstekingen (vaak HIV-gerelateerd), de meest vreselijke brandwonden, kindjes met hele grote waterhoofden, hazelippen, etc. verschrikkelijk allemaal.
Om half vier werden we achter gelaten bij de secretaresse van dokter Z. Bij deze man kom ik namelijk onder supervisie.
Zwaar onder de indruk zaten we op een bankje te bekomen van alles wat we gezien hadden. We hoorden al snel: “Ja, dat is normaal hoor! Dat heeft iedereen die de eerste keer hier komt. Na een week ben je er helemaal aan gewend en zal je er van op kijken wat we allemaal kunnen uitrichten en toch mooie resultaten kunnen behalen met zo weinig middelen”. Om vier uur had hij tijd voor ons voor een gesprek. Dr. Z is de man in het ziekenhuis die alles het beste voor elkaar heeft. Hij heeft veel projecten en contacten lopen waardoor er regelmatig geld binnenkomt. Hij kan hierdoor over redelijk wat middelen beschikken, waardoor hij in voldoende mate patiënten kan behandelen. Het hele ziekenhuis hangt dus aan elkaar van projecten. Alleen het salaris van het personeel wordt door de overheid betaald. De middelen, medicijnen en onderhoud van het gebouw moet allemaal van buitenaf middels liefdadigheid gefinancierd worden.

Om half vijf wandelde we nog steeds zwaar onder de indruk het ziekenhuis via de vele gangetjes uit. Marco had genoeg gezien. Hij vond het zeer indrukwekkend, maar vond een paar uurtjes absoluut genoeg. “Hier kan ik niet tegen”. Veels te eng en aangrijpend allemaal.
Ik heb diep respect voor die (Nederlandse) artsen hier. Dat ze hier jarenlang zo met hart en ziel zich in zitten voor de zieke medemens met zo weinig middelen. Ik zou daar denk ik niet tegen kunnen. Dat er nooit wat voor handen is en dat het allemaal zo’n uitzichtloze situatie is.

Morgen moet ik me om 8 uur melden bij de overdracht. Ik loop eerst een aantal dagen mee en dan wordt bekeken wat mijn taak gaat worden. Marco gaat morgen op zoek naar zijn project. Hij heeft een aantal namen en telefoonnummers gekregen van personen die waarschijnlijk een goed project voor hem weten.

Dat we terug kwamen bij het hostel was de stroom uitgevallen. Dat hebben we al een aantal keren eerder meegemaakt. Ik ging een kaars ophalen en eens horen hoe dat nou precies zat. Er schijnt te kort electriciteit voor heel Malawi te zijn. Ieder deel van de stad wordt daarom 2 uur per dag plat gelegd in een afwisselend schema. Bij ons is dat nu van 5 tot 7 uur s’avonds. Niet zo erg handig dus als je thuiskomt en eten wilt gaan maken. Maar het heeft ook wel weer wat dat je bij kaarslicht in je potjes en pannetjes zit te roeren. Tja Afrika, je blijft je verbazen.