Bureaucratisch geleuter

Vrijdag 23 maart 2007
Vandaag naar de Traffic Department in Pretoria. Het is een autoritje van drie kwartier. Bij de Traffic Department kregen we een formulier om in te vullen. Na 15 minuten hadden we het ingevuld met een blauwe pen. Lieten we het controleren of het juist was, moest het met een zwarte pen ingevuld worden. Konden we alles weer opnieuw invullen op een nieuw formulier. Nog even zoeken ook naar een zwarte pen. Dat weer ingeleverd en toen werd gecontroleerd of we alle documenten hadden. Bleek dat we van Arne ook een kopie van zijn ID moesten hebben, die ook weer afgestempeld moest zijn door de politie. Konden we dus weer terug. A#@@#%$##*&*!!. Gelijk maar even gebeld of Arne thuis was en met ons mee kon naar de politie. Gelukkig dat was zo. Nou om 12:30 uur waren we weer thuis. Snel even wat crackertjes eten als lunch. En toen weer met z’n drieën naar de politie. Daar zat nu een wat minder schappelijke agent, maar we kregen onze stempeltjes. Toen weer retour naar de Traffic Department. Daar waren we om 13:50 uur. Nu werden onze documenten door het eerste loketje goedgekeurd. We kregen een nummertje. Door naar het volgende loket. Weer alles controleren of het compleet was. Bleek dat toch niet te zijn. Er moest ook nog een bewijs overlegd worden dat Arne op dat adres woont. Dat kan door middel van een bankafschrift, rekening van elektriciteit, gas of water, etc. 2#$#@!!@##@!!*&^*^(*! Konden we dus weer retour! Om drie uur gaat echter het kantoor dicht, dus dat gingen we niet meer halen. Maandag weer een nieuwe kans! Wij hebben nog zeer expliciet nagevraagd of dat het allerlaatste was dat nodig is. Ja, dat was zo. Nou, ik ben benieuwd maandag. Of het dan gaat lukken om onze Landcruiser op onze naam te krijgen.

Zaterdag 24 maart
Een dag waarop alle bureaucratische kantoortjes zijn gesloten. Dit betekende een rustdag met wat internetten, de was doen, skype uitvogelen met de PDA en boodschappen doen.

Zondag 25 maart
Een dag waarop we ook weer niets kunnen regelen, dus maar weer een dagje weg. We wilden naar Suncity. In de Lonely Planet staat dat je dat met een paar uurtjes wel gezien hebt. Dus besloten om eerst naar het naast gelegen Pilanesberg (wildreservaat) te gaan, want in de ochtend heb je meer kans om dieren te zien. In Pilanesberg hadden ze op heel veel stukken de lage begroeiing (gras) plat gebrand. (ter bevordering van verse begroeiing). Dat zag er bedroevend uit. Hierdoor zagen we wel een schildpad en een aantal aapjes. Ook wel weer leuk. Vervolgens naar een stuk dat nog niet was afgebrand. Hier kwamen we toen onze eerste olifant tegen. Gaaf!! Vorige week hadden we namelijk geen enkele olifant gezien. Verderop kwamen we een hele kudde tegen. We stonden er gewoon naast. Eentje begon op een gegeven moment te toeteren. Toen werd ik wel een beetje bang. Maar we konden ook niet echt wegrijden, want we stonden in een lange rij met andere auto’s. Als een olifant naar je toetert dan moet je oppassen want dat is een waarschuwing. Een olifant waarschuwt maar 1x. Bij een tweede keer toeteren ben je de lul, dan komt hij aan stampen, grijpt je met zijn slurf en stampt je plat of rukt je kop er af. (Echt waar, verhalen van Arne). Maar de olifanten deden uiteindelijk niets. Er waren veel kleine olifantjes bij. Verder een stuk minder gezien als de vorige keer, wel weer een aantal zebra’s, bokje, en hertachtigen, ook nog in de verte een kudde giraffen, was mooi om te zien. Op het eind kwamen we nog twee grazende neushoorns tegen. Heel mooi om te zien.
Om 14:00 uur kwamen we in Suncity aan. Toch nog maar even kijken. Zwemspullen maar in de auto gelaten want het was al aan de late kant en we wisten niet wat we moesten verwachten. Suncity is een soort kruising tussen Las Vegas en Center Parcs. Het is heel mooi gemaakt, met een enorm paleis als hotel. Je hebt er heel veel gok- en spelautomaten. In de lost city heb je een brug omringd door stenen olifanten beelden, heel mooi. Je komt dan uit op de Valley of Waves. Een soort groot golfslagbad in de openlucht met allemaal gave glijbanen en aangelegde zandstranden. Schitterend om te zien allemaal. Via een grote stenen trap kon je naar het paleis lopen. Machtig mooi gebouw. Echt prachtig. Echt een honeymoonlokatie (Idee Niels??). Boven op dak een aantal ronde koepeltjes, kan je mooi romantisch in staan. Geweldig allemaal. Alleen een beetje prijzig. De goedkoopste kamer is 450 euro per nacht zonder ontbijt. Het ontbijt is echter maar 15 euro.
Suncity is echt prachtig, heel mooi gemaakt Ik had er achteraf wel de hele dag willen verblijven. Normaal heb ik het niet op resorts, mij allemaal te luxe, maar dit was wel heel gaaf om te zien. Ik zou er wel een nachtje willen slapen. Er hoort ook nog een golfbaan bij, bioscoopzalen, een groot meer waar je op kan waterskiën, jetskiën, en parasailen. En bergen eetgelegenheden.

Maandag 26 maart
Ik mocht uitslapen van Marco en hij ging zaken regelen, omdat we ook niet steeds met z’n tweeën hoeven te wachten, bij al die bureaucratische kantoortjes. Om 11 uur kwam Marco weer retour met de mededeling dat wij nu een verkeersregistratienummer voor de auto zouden krijgen, alleen dat document kan je pas na 5 dagen ophalen. Dus volgende week maandag pas!! Baal, baal. En dan pas kan de auto op onze naam. Ook moest hij nu 2 pasfoto’s inleveren en een nieuw kopietje van zijn paspoort hebben. De pasfoto’s was hij vergeten mee te nemen, dus die kwam hij ophalen. Marco na wat eten weer richting Traffic Department.
Op een gegeven moment belde Marco dat als hij het verkeersregistratiecertificaat wil ophalen, dat hij dan weer een “proof of adress” moet hebben. Maar Arne is niet meer thuis, die is gisteren voor vijf weken naar Nederland vertrokken. Gelukkig heeft Chris nog wel zijn Zuid-Afrikaanse paspoort. Daar heeft ze samen met de elektriciteitsrekening weer een kopie van gemaakt. Thuis gekomen heeft Marco een nieuwe brief voor de politie geschreven en ik heb op Arne’s handtekening zitten oefenen. Na een heel vel vol met oefeningetjes, kwam het aardig overeen. Met de brief en Arne’s Zuid-Afrikaanse paspoort weer naar de politie. Daar het hele verhaal uitgelegd aan een erg vriendelijke agent. Die vond het al snel best en hoppa daar hadden we onze stempeltjes weer. Ja, die politie hier is perfect in Zuid-Afrika. Echter de mallemolens van de bureaucratische ministeries hier zijn een ramp. Dat Marco er om 8 uur was, had hij mensen gezien, die er om kwart over 1 dat hij weg ging (en tussendoor nog even thuis was geweest) nog zaten. Sommige mensen liepen zelfs huilend weg, dus voor iedereen is die bureaucratische papierwinkel een ramp. Het is toch ook belachelijk. Je hebt elf documenten nodig voordat je iets simpels als een auto op je naam kan zetten en met het vergaren van al die documenten ben je dus gewoon een week bezig.
Morgen kunnen we eindelijk de hopelijk helemaal gereedstaande auto ophalen. S’avonds komen onze ouders aan. Die gaan 3 weken met ons meereizen. Met z’n zessen in de Landcruiser gepropt. We kunnen wel rijden met de auto, maar niet de grens over, omdat ie nog niet op naam staat. Dus we kunnen bij de grens niet bewijzen dat het onze auto is. De reisplannen moeten we dus omgooien. Na Kruger wilden we namelijk direct door naar Swaziland, nu zullen we eerst even terug moeten naar Pretoria om het verkeersregistratienummer op te halen en de auto op naam te zetten. Om de auto te verzekeren hebben we geen tijd en zin meer in. Dan maar zonder verzekering rond karren. Dat mag namelijk hier. En in het buitenland moet je toch bij de grens steeds een verzekering kopen, dat maakt de keus ook weer een stuk gemakkelijker.