Laatste daagjes met de ouders

Donderdag 12 april
Vandaag zijn we naar Addo Elephants park geweest. Dat is een leuk wildpark. S’ochtends zagen we bij een waterpoel een olifant drinken. Mooi om te zien. Op een afstandje stonden twee zebra’s (moeder en kind) te wachten. Toen de olifant klaar was met drinken en weer in de bosjes verdween, gingen de twee zebra’s water drinken. Al snel kwam een andere moeder olifant en kind uit de bossage vandaan. De twee zebra’s gingen toen weer opzij. Er is tussen de beesten dus een duidelijke hiërarchie.
De dag begon al aardig te vorderen en het was voor de ouders de laatste dag in een wildpark, dus de kans op het spotten van een leeuw werd elke uur kleiner. Net toen we uitstapten bij een uitkijkplek kwam Marco een man tegen die vertelde dat 2 à 3 kilometer verder een aantal leeuwen zaten. Wij dus snel weer in de auto en op naar de leeuwen. Na 5 kilometer was het een feit. De eerste leeuw!! Een moeder met twee welpen en een mannetjes leeuw lagen binnen tien meter naast de weg uit te buiken. Een andere mannetjes leeuw lag één meter van de weg af. Die rolde af en toe op zijn rug, pootjes omhoog. Erg grappig om te zien. De welpjes waren erg actief en moeder leeuw was af en toe aan het grommen en vertrok zo nu en dan weer en kwam dan weer te verschijn. Het was allemaal een fantastisch gezicht. We hebben er wel een uur naar gekeken en tot vervelens aan toe foto’s maken. Tony werd het zo zat dat ze er bijna uit wilde gaan en wou gaan lopen.
Inmiddels was het 16:00 uur, dus cup-a-soup tijd. De auto weer teruggereden naar de uitkijkplek. Uitstappen en achter het hek om de soep te nuttigen. Je kon via een padje achter een houten schot uitkijken naar een waterpoel waar kudu’s aan het grazen waren. Ik ging eerst even te plassen bij het toiletgebouwtje en Marco ging helemaal op in zijn foto makerij. Dat ik terug kwam waren de ouders in geen velden of wegen te bekennen. Ik tegen Marco: “De ouders zaten toch bij jou? Marco: “Ik dacht dat ze even verderop stonden”. Snel het padje terug gelopen en ja hoor daar stonden de ouders voor het hek in het zonnetje hun cup-a-souppie te drinken. Achter het schot vonden ze het te koud in de schaduw, ze wilden in het zonnetje staan. Ik: “Halve gare zolen willen jullie opgegeten worden door een leeuw?”. “Even verderop liggen er nog zes!” Mama: “Ooh, zitten de wilde dieren hier dan ook?”. “Ja oellies!!! Natuurlijk kunnen die ook hier zitten. Er staan hier toch overal bordjes “Beware of lions”. We hadden toch gezegd dat jullie achter het hek moesten blijven!”. Nou mama op een draf weer achter het hek. Maar wat doet Corrie??? Die loopt nog even lekker verder van ons vandaan en laat even haar broek nog zakken achter een struik. Gaat nog even rustig te plassen. “Ik zie helemaal geen wilde dieren hier, dus dan zijn ze er ook niet”. (&**^%$!!). Nou, drie hartverzakkingen verder. Gelukkig waren Corries billen niet mals genoeg meer voor een lekkere leeuwenlunch.
Nou, die ouders maar zorgen maken over ons als we op reis zijn in Afrika. Nou ik denk dat wij meer zorgen hebben om hun. Af en toe zijn het gewoon kleine kinderen, je moet ze constant in de gaten houden, anders zijn ze zomaar weer aan de loop.
Om 18:00 uur een slaapplaats zoeken voor de nacht. Gevraagd bij diverse lodges. Maar een aantal zaten vol of veels te duur. We kregen een telefoonnnummer van Avoka Riverside Cabins. Het was helemaal ergens achteraf. Moesten we eerst langs een pakhuis voor fruit rijden en toen via een zandpad verder door naar achteren rijden. De vrouw des huize Jude stond ons al op te wachten. Ze had een prachtige houten boomhut voor ons, voor maar 400 rand (44 euro) met z’n zessen. Het was weer fantastisch. Marco en ik moesten wel bij pa en ma op de kamer slapen.

Vrijdag 13 april
De volgende morgen bleek dat we bij een fruitteler beland waren. Zelf woonden ze in een huis wat op een kasteeltje leek. Schitterend om te zien. Uiteraard met zwembad en een grote trampoline in de tuin en een fantastisch uitzicht. We mochten zelf mandarijntjes plukken in de boomgaard. Mooi een dik uur door de boomgaard gebanjerd en een hele tas vol geplukt. Ze waren zalig. We hebben er van gegeten tot dat de ouders naar huis gingen. We leerden dat mandarijntjes eigenlijk groen zijn als je ze plukt. In het pakhuis wordt er een chemische stof opgedaan om ze oranje te laten worden. Anders kopen de mensen de mandarijnen niet. De fruitteler had nog meer huisjes. Die stonden aan een rivier. Daar naar toe gewandeld. Op een groot drijvend vlot stond een bankje, mooi in het zonnetje gezeten. Er lagen ook kano’s. Dus Marco en ik hebben nog een stukje gevaren. Was erg leuk. Het was een schitterende stek. Ik had er zo een paar dagen willen relaxen. Maar helaas we moesten weer verder. We gingen die middag naar Knysna toe.

Zaterdag 14 april
Deze dag hadden we een tripje geboekt naar de krottenwijken. Om 5 voor tien stond Gerald, onze gids die zelf in de krottenwijk woont, voor ons neus. Hij was ter voet. Dit vond ik al een beetje gek. “We zouden toch met een busje gaan?”. Al snel bleek dat we met een busje gingen vanaf het lokale busstation, waar de busjes naar de krottenwijken van vertrekken. We kregen dus een echte town-ship experience. Wij werden als eerste in het busje geladen. Met z’n drieën achterin. Nee, dat mocht niet. Achterin moesten er zeker vier. Dus Gerald nestelde zich nog even tussen ons in. Uiteindelijk 17 man in het busje, waar in Nederland acht man mee wordt vervoerd. Mama die het allemaal nog niet begreep, kwam met de opmerking. “Zijn deze zwarte mensen ook allemaal toeristen?”. “Nee, ma dat zijn mensen die in de krottenwijken wonen en weer naar huis gaan” “Oh jee, nee toch!! Zitten we nu zomaar in een busje met al die mensen uit de krottenwijken? Zullen ze ons niet wat aan doen?”. Ik lach in mijzelf alweer helemaal in een deuk.
Gerald kon Afrikaans praten (6 miljoen inwoners van ZA spreekt Afrikaans, de rest is Engels en de zwarte bevolking praat over het algemeen 1 van de 9 inheemse talen. Er zijn in totaal 11 officiële talen in ZA), dus dat konden de ouders verstaan. Erg lekker. Er was geen planning, we mochten overal naar toe wat we zelf wilden en konden alles vragen. Erg leuk.
We gingen naar krottenwijk Concordia. Daar aangekomen zagen we na 5 minuten al een begrafenisstoet. In ZA worden de mensen alleen op zaterdag en zondag begraven. Dan hebben de mensen vrij en zijn ze in staat om naar de begrafenis te komen. Hier gelden namelijk geen regels dat je vrij van je werk krijgt als je een begrafenis hebt. Tijdens de begrafenis worden er vrolijke liederen gezongen en geen droevige. De ziel van de dode leeft namelijk verder en daar moet je niet verdrietig om zijn. We liepen door vele straatjes en steegjes. De mensen leven erg armoedig. Alhoewel dit nog een redelijke krottenwijjk was. De huizen stonden ruim uit elkaar en er werden al veel stenen huizen gebouwd. Alle zwarte mensen die in krottenwijken wonen, krijgen nu een stenen huis van de regering. Allemaal zelfde maat en vorm. Het zijn nog steeds kleine hokjes hoor. Als je het groter wilt en daar geld voor hebt, kan je het later zelf uitbouwen. Je zag al een duidelijk verschil tussen de verschillende huizen. Soms staan er ook erg mooie tussen. De mensen die wel geld hebben, willen vaak toch in een township wonen, omdat ze daar nou eenmaal altijd hebben gewoond.
We kwamen langs een cultureel centrum. In dat centrum wordt ook voorlichting gegeven over veilig vrijen, aids en de schadelijke effecten van roken. Leuk om te zien. In de wijk zijn meerdere gebouwen die door de regering zijn neergezet, zoals scholen, ziekenhuis, bibliotheek, gemeenschapszaal. Dit zit er allemaal knap uit.
We gingen ook langs een medicijnenvrouw, maar ze was niet thuis. We hebben toen een busje gepakt naar een andere krottenwijk. In deze krottenwijjk was het veel smeriger. Veel meer vuilnis op de grond. We gingen naar een medicijnenman. Hij kwam toevallig net thuis. Hij ging zich even verkleden. Kwam terug met een heel erg smoelige witte jas en een kralentooi op zijn hoofd. We mochten alles vragen wat we wilden. De man sprak alleen zijn eigen stammentaal, dus Gerald vertaalde alles voor ons. Hij kon voornamelijk mensen genezen die maagpijn, hoofdpijn of psychisch niet lekker in hun vel zaten. Hij was ook nog pastoor. Naast zijn huis stond een schuurtje wat de kerk voorstelde. Ook gebruikt hij allerlei kruidendrankjes en poeders die hij zelf maakt. Dat we weg gingen gaven we hem een fooi. Dat moest Marco op de grond leggen, want hij kon dat geld niet zomaar aannemen. Dat geld wordt door vele mensen aan geraakt, goede en slechte mensen. De kwade krachten moesten eerst verjaagd worden. Hij ging wat kruiden halen en strooiden dat over het geld, zei een spreuk op en zwaaide wat met zijn arm en toen waren de kwade geesten verjaagd. Hij kon het geld oprapen. Cor vond het maar een erg smerig huis, hij had zelfs een vlooi op zijn broek.
Op het eind van de toer kwamen we bij een aantal stenen gebouwtjes, dat winkels waren. Dit was het winkelcentrum van de wijk. Het was omdat Gerald het opmerkte anders had ik dat niet met die ogen bekeken. Er was ook een kroeg. Daar gingen we een biertje halen. Ze hebben ook een soort cider. Erg lekker. Op zaterdag zit iedereen overdag al in de kroeg. Er was een grote negervrouw die bij iedereen om zijn nek hing. Hier en daar werd er een biertje afgepakt. Iedereen wilde weer op de foto. Ik vond het weer erg leuk. Buiten sprak ik nog een gozer die wat beter ontwikkeld was. Hij werkte als barman. Ik was nieuwsgierig wat hij nou verdiende per maand. 4000 rand per maand (440 euro). Het viel me niet tegen. Hij liep ook wel eens een marathon en dan won hij wel eens 10.000 rand. (1.100 euro). Je kon duidelijk aan hem zien dat hij het gemiddeld wat beter had als de rest. Na vier uurtjes in de krottenwijken rond gekeken te hebben, gingen we weer met een zelfde soort busje terug.
Ik vond het een prachtige ervaring. Tien keer beter dan de toer in Soweto. Om twee uur richting Oudtshoorn.

Zondag 15 april
Oudtshoorn staat bekend om zijn struisvogelboerderijen en de Cango grotten. We gingen eerst naar een struisvogelboerderij. We kregen van de gids uitleg in het Afrikaans. Eerst een algemeen verhaal over hoe de struisvogels vanuit de Sahara in de Karoo zijn terecht gekomen. Een struisvogel kan 55-60 jaar worden. Ze hebben hele goed ogen. Ze kunnen wel tot 3,5 kilometer ver kijken en in het donker tot 50 meter. Net zoals er een bollengekte is geweest is er ook een struisvogelverengekte geweest. In een bepaalde periode kon je een huis kopen met 1 struisvogelveer en was 1 kilo veren gelijk aan 1 kilo goud!! We hebben de broedmachines gezien. We konden een kusje krijgen van een struisvogel. Je moest dan een biksje in je mondhoek doen en die pakte hij dan. We mochten ook op de struisvogel rijden. Er is een limiet van 75 kg. Dus alleen de vrouwen mochten erop. Twee mannen gingen de struisvogel eerst vangen met een lange stok waar een haak aan zat en die deden ze om zijn nek. Zo haalden ze de kop naar beneden. Zakje over het hoofd heen en dan wordt de vogel achterste voren aan zijn staartveren getrokken en naar het hekje gebracht waar je de vogel kan bestijgen. Je zit op een stoffen dekje en je moet vasthouden aan de vleugels. Als je helemaal goed zit trekken ze de zak van zijn hoofd af en dan gaat ie lopen. Er liepen twee mannetjes aan de zijkanten mee. Het was een heel gehobbel. Best wel eng. Het scheen een onwijs hilarisch gezicht te zijn. De ouders en Marco gierden het uit en ik zat alleen maar te gillen. Het rijden ging echter vrij goed. Ik bleef er vrij lang op zitten. Op een gegeven moment pakken de mannetjes je bij de armen en dan moet je de vogel los laten en glij je van achteren naar beneden. Corrie wil de het ook graag proberen. Zij lag er echter na 2 baantjes alweer af. Mama durfde niet. Hierna konden we nog een nekmassage krijgen. Je moest een emmer biks vast houden op borst/nekhoogte. Dan buigen de struisvogels over je heen en hun nekken masseren dan jouw nek. Was grappig. Tot slot werd gedemonstreerd hoe sterk struisvogel eieren zijn Er lagen er vijf in een groepje en daar mocht je op staan. Dit hebben we allemaal gedaan.
Het was allemaal erg toeristisch, maar wel superleuk. Corrie vond dat de gids goed Nederlands (lees Afrikaans) sprak. Dus zij kwam met de vraag: “Komt u uit Nederlands-Afrika?” We hebben weer blauw gelegen van het lachen.

Hierna naar de Cango Caves. We waren er om kwart over 10. De volgende rondleiding was er een van 90 minuten en dat was een avonturentocht. Dat hield in dat je ook door hele nauwe gangetjes moest. Die toen maar gedaan, terwijl mama en Cor er eigenlijk niet erg op voor waren. Het waren mooie druipsteengrotten. Op een gegeven moment moesten we door hele nauwe gangetjes en op onze buik. Het was echt heel erg krap. Dikke mensen konden het echt niet doen. Cor is halverwege gestopt, want het werd hem te benauwd. Op een gegeven moment moesten we door zo’n nauwe spleet, dat ik bijna dacht dat ik vast zat. Gezegd dat mama en Corrie dat maar niet moesten doen. Dat hebben ze toen maar niet gedaan.
Uiteindelijk kwamen we er allemaal met bruine vegen weer uit de grotten vandaan. Het was overigens in de grotten lekker warm, 23 graden.
Hierna gingen we via de Swartberg pass richting Kaapstad. De ouders zagen hun geest al weer dwalen toen ik zei dat we weer een mooie bergpassage gingen doen. ‘We gaan wel weer achter de auto lopen hoor’’, was het direct. Tijdens de rit kwam toen iedere keer de vraag: “Moeten we al achter de auto lopen?” Het was echter niet nodig. Het was gewoon een mooie bergrit en niet zo extreem als de Sani-pas. Op het eind van de rit zagen we nog een auto die kort geleden naar beneden was gestort. 10 minuten verder zagen we een takelwagen aankomen snellen.

Maandag 16 april
We gingen via de wijnroute naar Stellenbosch en door naar Kaapstad. Een streek met prachtige wijnboerderijen en hele mooie natuur. In Stellenbosch hebben we een wijnproeverij bezocht. De Bergkelder. We kregen een video te zien in het engels. Dus dat konden de ouders niet verstaan. Gevraagd of het na afloop van de rondleiding nog een keer in het Nederlands mochten zien. Dat kon. De verschillende wijnkelders bekeken en het hele procédé van wijn maken werd uitgelegd. Tot slot wijnproeven. 12 verschillende soorten wijnen. Er werd ruim ingeschonken. Als je het niet lustte kon je het weggooien in een bakje. Mama, Marco (moest rijden) en ik deden dat steeds. Echter Cor, Corrie en papa vonden dat maar zonde en die dronken alles op. Nou, die konden we dus weer roetertoeter meenemen. ‘Ik heb zulke zware benen’. Hierna had ik nog een stadswandelingetje gepland door Stellenbosch. Een heel mooi plaatsje met hele mooie gebouwen. We zijn maar tot de helft gekomen, omdat er geklaagd werd dat de benen te zwaar werden ook waren de looplijnen niet zo recht meer op een gegeven moment.
Hierna zijn we via de GPS naar Kaapstad gereden. We hadden een locatie van Deco Lodge welke bij andere reizigers goed was bevallen. Nadat we ingecheckt hadden en beter keken, bleek dat alles te smerig was om aan te pakken. Het zou zonde van de tijd zijn om verder te gaan zoeken dus zijn we er toch maar gebleven.

Dinsdag 17 april
De ouders hadden slecht geslapen. Er was vroeg in de ochtend veel herrie geweest, geklap van deuren. Wij lagen in de auto in de tuin, dus nergens last van gehad. We gingen naar de Tafelberg. We besloten om eerst met de kabelbaan naar boven te gaan, want dan waren we er in ieder geval maar op geweest. De Tafelberg is helemaal plat en 3 kilometer breed. Je kon er een hele mooie wandeling maken, was schitterend. We kwamen ook nog Protea’s tegen. De nationale bloem. Prachtig om te zien. Mama was er al weer snel mee aan en ging alleen terug wandelen. Papa en Cor gingen er later achteraan. Marco wilde nog tot het uiterste puntje gaan, dus daar op gewacht. Wij hadden het idee dat je een rondje moest kunnen lopen en uiteindelijk vonden we inderdaad het juiste pad. Wij hebben toen met z’n drieën gelopen. Op een gegeven moment kwamen we bij een kloof waar langs je de berg kan afdalen (of beklimmen). Corrie en ik wilde dat erg graag doen, want het was stralend mooi weer. Dat hebben wij dus gedaan met zijn tweeën. Marco ging achter de anderen aan om te vertellen dat wij naar beneden gingen lopen. De wandeling naar beneden was zwaar, maar prachtig. Je bent eigenlijk alleen maar een hele lange trap aan het afdalen. Een groot gedeelte van de Tafelberg gaat namelijk loodrecht omhoog. Het is echt een hele indrukwekkende berg. Heel typisch om te zien zo’n platte berg. We zijn inmiddels al meerder keren de stad binnen gereden en het is schitterend om te zien van een afstand. Zo’n massiviteit.

S’avonds gingen we uiteten in een Afrikaans restaurant genaamd Marco’s Restaurant. Alvast voor mijn verjaardag en ter afsluiting van de mooie reis. Het eten was er verrukkelijk. We aten bijna allemaal struisvogelbiefstuk. Dat is geweldig lekker. Om 8 uur ging er live muziek spelen. Afrikaans, met drie danseressen, veel trommels en xylofonen. Erg leuk. Ik moest nog naar voren komen. Gingen ze Happy Birthday voor me spelen. Ik moest ook meedansen. Ik kon natuurlijk voor geen meter maat houden. Het ging me allemaal veels te snel. Maar erg leuk. Een fantastische afsluiter.

Woensdag 18 april
Mijn verjaardag en de laatste dag voor de ouders. 30 jaar. Een magische grens. Nu word ik echt oud! En dat was te merken ook. Ik had barstende spierpijn in mijn bovenbenen van de Tafelbergafdaling. Ik liep als een ouwe vrouw. Corrie had nergens last van. Die is toch beter getraind met al haar gewandel.
Het was leuk dat we mijn verjaardag nog in bij zijn van de ouders konden vieren. We gingen die dag de Cape Penninsula rijden. Bij de eerste baai die we tegen kwamen wilden de ouders al koffie met gebak eten, dus alles werd tevoorschijn gehaald. Het waaide echter ontzettend hard. We zijn maar achter een grote rots gaan zitten, want anders waaide het gebak van je bord af.
Bij de volgende baai leeft een pinguïn kolonie. Via een boardwalk kan je de pinguïns bekijken. Het broedseizoen loopt van maart tot en met mei, dus sommige pinguïns zaten op een ei. Leuk om te zien.
Vervolgens door naar het meest zuid-westelijke punt van Afrika: Cape point. Je kon met een trammetje omhoog. We hadden een mooi uitzicht vanaf de vuurtoren. Tot slot een paar kilometer verderop nog langs Kaap de Goede Hoop. Daar is iedereen weer omhoog gelopen. Mijn benen deden tijdens het beklimmen zo zeer dat ik niet meer omhoog ben gegaan. Mooi bij de auto over de zeer woeste zee uitgekeken. Er zat een zeehond op een rots en aan de waterkant liepen en sprongen honderdduizenden watervlooien (volgens Cor). Die watervlooien zagen er maar griebelig uit. Om half vier gingen we weer terug richting stad. Om 5 uur zou de Kodakshop dicht zijn, daar hadden we de foto’s op CD’s laten branden. De tijd voor de terugreis hadden we een beetje verkeerd ingeschat. Marco heeft op een gegeven moment behoorlijk hard gereden. 1 minuut voor vijf kwam ik de winkel binnen stormen. Ze deden net het hek dicht. Eerst waren de CD’s uiteraard nog weer zoek. De hele winkel werd op zijn kop gekeerd. Ik: “Kijk nou nog eens een keer in het bakje op de juiste naam” Ja, hoor zaten ze er toch gewoon in.
In het hostel voor de laatste keer met zijn allen gegeten. De tassen werden ingepakt. Al onze souvenirs en de nieuw kleren die we hadden gekocht meegegeven met de ouders.
Om 20:00 uur hebben we ze weggebracht naar het vliegveld. Voor het inchecken bij de balie was al een poort gecreëerd waar we al afscheid moesten nemen. En dat was het dan 22 dagen samen met de ouders gereisd. Het was erg gezellig, een bijzondere ervaring. Wat voor ons overigens behoorlijk intensief is geweest. Het ging prima zo met z’n allen in de auto. Iedereen had zo zijn taak. Corrie was van de thermoskannetjes met thee, koffie en soep en de koekvoorziening. Mama van de snoepjes en het verzamelen van afval. Cor vulde de waterflessen bij en schilde het fruit. Papa en mama zaten in het middendeel. Die lagen regelmatig in de auto te pitten, dan kon het fruit van achteren niet doorgegeven worden naar ons. Er lag nog een lang latje in de auto. Op een gegeven moment legde Cor daar het fruit op en stak het dan naar voren door. Ideaal systeem. Wanneer ik zelf lag te doezelen had ik soms opeens weer een plank onder mijn neus met stukjes mandarijn, banaan of een geschild appeltje.
Mama, Corrie en ik kookten s’avonds. Ik pakte de koelbox, spulletjeskrat en de eetkrat iedere avond uit en s’ochtends weer in. De papa’s deden nog wel eens de afwas, maar vaker de mama’s. De mama’s waren af en toe nog weer eens druk met een wasje. De mannen laadden de auto grotendeels uit en in. Marco was s’avonds druk met het laden van de foto’s op de harde schijf en dat alle elektronische apparatuur weer opgeladen was. Ik stippelde de route weer uit voor de volgende dag en hier en daar een verhaaltje schrijven. En papa, tja die speelde voor hereboer. Die zat de meeste tijd mooi aan. Zalig om zich heen te kijken en stil te genieten. En af en toe heeft hij nog een aardappel geschild en afgedroogd.

Donderdag 19 april
We zouden uitslapen maar om 5 uur s’nachts was er steeds geklapper van een raam door de wind. Ik heb het hele hostel afgezocht naar het bewuste raam. Niet te vinden. Ik was er dood mee an. Herrie en alles vieze troep. We hadden besloten spullen te pakken en weg te gaan uit deze ellende. We zitten nu in Waterfront Suites. We hebben een enorme flat tot onze beschikking. 1,5x zo groot als mijn flatje in Alkmaar. We hebben het er zalig! We balen er van dat we hier niet met de ouders zaten. Het was jammer dat ze de laatste 2 dagen van hun reis in zo’n klote hostel zaten. Maar ja, zo lopen dingen soms.
Hierna de laatste dingen aan de auto nog even na laten kijken voordat we op reis gaan. De olie en de uitlaat en de remmen wilden we laten doen. Verder moesten we nog de laatste inkopen doen.

Vrijdag 20 april
Marco ging de auto wegbrengen om de remmen te laten vernieuwen en ik ging medicijnen en verbandmiddelen inkopen voor het ziekenhuis in Malawi. Ik had contact gehad met een arts in Malawi om door te spreken wat ze het beste konden gebruiken. We willen natuurlijk niet met spullen aankomen die niet nodig zijn.

Zaterdag 21 april
Marco was nog steeds met de auto in de weer en deed de laatste inkopen. Ik had een dokter bezocht en het verhaal uitgelegd van Malawi. “Doctors need to help eachother, I will help you” was zijn antwoord. Ik kon 100 ampullen Ceftriaxone bij hem bestellen, 90 rand per stuk. Ik had voor 1000 euro aan antibiotica bemachtigd. Ik was in de zevende hemel. Met tranen van geluk in mijn ogen ben ik terug gelopen. Dit maakt tenminste verschil! Rolletjes verbandmiddel zijn nodig, maar redden in principe geen mensenlevens. Antibiotica wel! 100 ampullen!! Hoezee!!
Onderweg naar de apotheek om de spullen op te halen werd ik staande gehouden door een Amerikaanse jongen. Hij was met zijn broertjes en zusje overvallen in een taxi-busje op weg naar de Table-mountain. Twee negers hadden met messen gezwaaid. De chauffeur had niet gestopt, die was er bij betrokken geweest. De ambassade was gesloten op zaterdag en nu had hij geld nodig om treinkaartjes te kopen voor Stellenbosch. Daar verbleven ze. Ze waren aan het kijken of zijn zusje van 16 daar journalistiek wilde studeren. (Stellenbosch is de studentenstad van Zuid-Afrika). Hij had ook zijn broertje en zusje van 12 en 13 mee, want zijn ouders lagen thuis in een scheiding, dus hij moest nu voor ze zorgen. Ik was nog in opperbeste stemming vanwege de antibiotica en ik dacht ach, laat ik maar de goede fee spelen. Het verhaal kwam redelijk geloofwaardig over en ik weet zelf ook hoe het voelt om bestolen in het buitenland te zitten en geen geld te hebben en niemand die je helpt. Een treinkaartje is 90 rand, dus ik heb hem 360 rand (40 euro) gegeven, zodat hij met zijn broertje en zusjes in ieder geval terug kon komen. Zijn adresgegevens genoteerd. Hij zou tussen 16:00 en 17:00 uur het geld in Amerikaanse dollars terug komen brengen.

De brandwondenzalf en het verband waren binnen bij de apotheek. De eerste buit voor het vrijwilligersproject was binnen.

Nog even ter verantwoording voor de gulle gevers. We hebben inmiddels 2.095 euro binnen. Mede dankzij een heel mooi bedrag van het KVG uit het Kruis. De opbrengst van de jaarlijkse klaverjasavonden is naar ons project gegaan. Hartelijk dank daarvoor!!
Van al het geld hebben we dus voor ongeveer 1.000 euro aan antibiotica gekocht, 80 euro verband en 440 euro aan brandwondenzalf.
De rest van het geld willen we pas uitgeven in Malawi zelf. Je weet nooit wat er allemaal nog op ons pad komt en de auto is nu gewoon vol. En we moeten ook nog geld overhouden voor Marco’s project.
We hopen dat er nog steeds geld blijft binnen komen. Broertje Marco en zus Petra hadden ook nog een verrassing voor ons. Zij gaan voor ons steppen met de steprace in de Noord. De premies die ze binnen halen gaan naar ons project. Dus dorpsgenoten uit de Noord, zeg het voort! Sponser Marco en Petra, het geld gaat rechtstreeks naar hulpbehoevenden in Afrika!

Zondag 22 april
Voor vandaag hadden we een tripje naar Robbeneiland gepland. Op zondag kan je namelijk toch bijna geen zaken regelen. Robbeneiland is het eiland, waar Nelson Mandela van zijn 27-jarige gevangenisschap 18 jaar gezeten heeft.
We hadden de boot van 8:00 uur. Een leuk bootreisje. Op het eiland werd je in een bus langs een aantal belangrijke sites gereden van het eiland. Het eiland is in omtrek 11 kilometer en er is ook een dorpje. Een aantal ex-politieke gevangenen wonen er nog en ook een aantal blanke bewaarders uit die tijd. De ex-gevangen geven de rondleidingen in de gevangenis. Dit was erg interessant. Het is mooi om zo’n verhaal uit de eerste hand te horen. De cel van Nelson Mandela gezien. Het was wel voornamelijk aanhoren, dus het was achteraf goed geweest dat de ouders hier niet naar toe konden. Dit hadden we nooit allemaal kunnen vertalen. Ja, de geschiedenis van Zuid-Afrika is zeer interessant en indrukwekkend!. In mijn ogen is de apartheid toch een soort nazi-regime geweest. Er werden alleen geen mensen vermoord, maar voor de rest zijn er veel overeenkomsten. De privileges van de zwarte bevolking werden langzaam ingeperkt net als bij de Joden, ze kregen speciale ID’s en moesten in speciale wijken, de townships (=krottenwijken) gaan wonen en mensen die in opstand kwamen werden gevangen genomen. En nu is de apartheid op papier afgeschaft, maar in de praktijk is het er nog steeds. De zwarte bevolking krijgt nu wel hulp van de regering maar we vinden dat ze een mensonwaardig bestaan hebben t.o.v. de rijke blanke bevolking. En het ergste vind ik nog dat het is aangedaan door mijn eigen voorouders. De Nederlandse boeren die hier in 1600 en 1700 gingen boeren om de VOC van verse groenten en fruit te voorzien. Ja, wij zijn geen fraai volkje.

Na Robbeneiland mooi in het havengebied van Waterfront gelopen. Leuke winkeltjes, restaurantjes en allerlei straatartiesten waren er bezig. Marco is nog even naar de haarsnyer (kapper) geweest. Nou, een top kappertje. Hij was heel handig. Marco heeft nu weer een lekker koppie.

Mijn Amerikaanse vriend is overigens nog niet op komen dagen. Dus waarschijnlijk ben ik er ingetuind. Nou ja, van 40 euro ga ik ook niet dood. Beter zo mijn geld kwijt raken, dan overvallen worden op straat. Maar ja, voortaan zal ik niet meer naïef zijn. Ik ga een ander met een “in nood verhaal” dus nooit geen geld meer geven.

Tot slot ter vermaak nog wat Afrikaanse woorden. Ik heb er zelf kostelijk omgelachen. Het Afrikaans is overigens, voor degenen die het niet weten, ontstaan uit de Nederlandse taal die de Boeren spraken die in 1600 en 1700 naar Zuid-Afrika kwamen. Dit waren vaak ongeletterde boeren. Dus alles werd opgeschreven zoals ze het uitspraken en vaak in dialect en dat is goed te merken. Alles staat in spreektaal. Ik lig er regelmatig om in een deuk.

Aartappelskyfies= Patat
Blikkieskos= Voedsel in blik
Braai= Barbecue
Messegoed= Bestek
Gaskoeldrank= Frisdrank met koolzuurgas
Melkskommel=Milkshake
Vars= Vers
Rugspek= Bacon
Strooitjie= Rietjes
Tamatie= Tomaat
Haarsnyer= Kapper
Beursie= Portemonnee
Vonkelwyn= Mousserende wijn
Suurlemoen= Citroen
Hysbak= Lift
Sop= Soep
Sweetpak= Joggingpak
Naskeermiddel= After-shave
Skool= School
Ompad= Wegomlegging
Padkafee= Wegrestaurant

Morgen de laatste puntjes en de auto inladen, verbandmiddelen en de antibiotica ophalen en voedsel voor onze grote trip inslaan. En dinsdag gaan we dan hoogstwaarschijnlijk echt op pad. Nu gaat het naar ons idee pas echt beginnen. Waar we precies naar toe vertrekken weten we nog niet. In ieder geval omhoog, richting Namibië.