De reis gaat nu echt beginnen

Maandag 23 april
Eerst de auto maar weer eens weggebracht naar de garage. De auto konden we om twee uur ophalen. Gelukkig de auto was klaar en alles was weer tiptop in orde. Hij was zelfs gewassen. Helemaal geen overbodige daad want hij zag er niet uit! Gelijk Maaike ophalen want die had de antibiotica opgehaald. Ze was helemaal in de wolken dat dit gelukt was. Nu komen we tenminste met levensreddend materiaal aan. Hierna snel de laatste boodschappen en inladen dan kunnen we dinsdag weg. Alleen nog even het verband ophalen dan hebben we alles. Om zes uur het verband ophalen. Daar bleek dat het verband niet was gebracht. Conclusie: Morgen nog niet op pad. De auto maar alvast voor het grootste gedeelte ingeladen en rustig gaan slapen.

Dinsdag 24 april
Na het ontbijt, om half tien, kregen we een telefoontje dat het verband was aangekomen. Wij dit ophalen en onderweg voor onze rondrit om Kaapstad. Eerst een koppie thee doen op de rotsen bij Sunny bay. Het ritme van het reizen met de ouders werd feilloos voortgezet. Vervolgens langs The Sentinel en Houtbay. Hele mooie baaien allemaal. We zijn niet gewend dat het landschap langs de zee direct overgaat in bergen en dat blijft indrukwekkend. ’s Middags de gasflessen gevuld bij de BP en nog maar een keer boodschappen gedaan. Het begint erop te lijken dat we alles hebben. Marco ging ook nog even voor hempies kijken, maar bij het passen stond hij in een kleedkamer met posters van blote kerels en reclame voor extra sterke condooms. Het hemd wat hij had gepast zat ook wel erg strak en de verkoper was er één die je zo in een string op een boot door de Amsterdamse grachten kon sturen tijdens een bepaald festival. Het hemd maar niet gekocht en snel de winkel weer uitgerend.

Woensdag 25 april
Vandaag is de grote reis in onze ogen dan echt begonnen, terwijl we eigenlijk al 6 weken onderweg zijn. Nog wat dingen regelen en om half tien pas echt op pad richting het Cedergebergte. Ik ging nu voor het eerst echt rijden met de Landcruiser. In het begin wel even wennen, maar het ging me al snel goed af. Je zit lekker hoog. Alleen vind ik het stuur wel erg wiebelig. Maar het is gaaf om met dat ding rond te karren. Ik had ook een bergpassage gedaan. Een vrij eenvoudige, dus mooi om mee te oefenen. Dat we Cape Town uit waren werd de omgeving gelijk al droog, grote uitgestrekte bruine oppervlaktes. Het Cedergebergte ligt ongeveer 170 km van Cape Town af, maar je moet er eerst gedeeltelijk om heen rijden om via Algeria in het hart uit te komen. Dat is een gravelweg van ongeveer 40 km. Die hebben we dus weer met een gangetje van 25 km per uur bereden, want de weg was een wasbord. Bij Dwarsrivier aangekomen zagen we wat witte gebouwtjes. Daar de weg naar toe in geslagen en op eens sta je in een groene oase met twee hele schattige gebouwtjes. Zomaar in die dorre boel. Daar was de receptie voor het kampeerterrein en daar kon je toegangsbewijzen voor de wandelingen kopen. Ondanks dat het hier zo droog en dor is, groeit hier evengoed van alles en veel verschillende soorten struiken en planten. De zeldzame sneeuwprotea groeit hier ook. De bomen hebben taaie bladeren, soms lijken ze wel van leer. Ook is er genoeg dierenleven. Voor het eerst koken met onze campingspullen. Het is nog een heel gesleep met alle kratten. Maar we moeten er nog een beter ritme in krijgen. Het wordt s’avonds nu al kouder, maar het is nog goed te doen. We zitten nu met een dikke trui buiten.

Donderdag 26 april
Om tien over zes er uit en ontbijt maken. We gingen de Wolfberg Cracks bewandelen en dan verder door naar Wolfberg Arch. Dit betekent in totaal een wandeling van acht uur. We zijn er ondertussen achter gekomen dat als ze hier zeggen dat een wandeling acht uur duurt hij ook daadwerkelijk minimaal acht uur duurt en meestal nog wel langer. Om kwart over zeven hadden we alles weer ingepakt en gingen we onderweg naar de parkeerplaats bij het begin van de route. Onderweg moesten we nog door een toegangshek. Hiervoor hadden we bij het toegangsbewijs een code gehad. Mooi systeem!! Om half acht begonnen we met de wandeling omhoog. Eerst onderweg naar de cracks, een vrij steile beklimming van anderhalf uur. De cracks zijn twee hele grote scheuren die naar de top van de berg leiden. Er was een makkelijke doorgang en een moeilijke. Wij kozen uiteraard voor de moeilijke doorgang. Nou die was echt moeilijk.
Op een gegeven moment werd de spleet zo smal dat in de spleet grote naar beneden gevallen rotsblokken zijn blijven steken. Daar moesten we via een metalen trappetje over heen. Bij één rotsblok moest je er juist onderdoor, een ruimte van ongeveer 30 cm. Dat ging mij redelijk goed af , maar Marco lukte het niet. Hij zat op een gegeven moment klem. Marco is toen weer terug gekropen. Toen moest hij maar over de rotsblokken heen. Maar dit lukt ook van geen kant. De rots was te hoog en de wanden waren te steil, er waren geen afzetpunten voor zijn benen. Verderop op de route zag ik nog weer een metalen trappetje staan. Deze heb ik toen opgehaald en naar Marco gebracht. Een heel geklauter over die rotsen heen met dat trappetje. Ik kon hem er precies over heen hijsen. Het trappetje was zowat nog te kort voor Marco, hij redde het net aan om op een rotsblok te klimmen. Toen moest het trappetje nog weer terug. Marco ging op zijn buik liggen en lag helemaal over het rotsblok heen, hij kon met zijn lange armen net aan het trappetje pakken. Gelukkig we hadden het gered. Anders hadden we alles terug gemoeten en via de wijdere crack moeten gaan. Toen door naar De Wolfberg Arch. Dit was een wandeling die vrij vlak was, dat was dus wel even lekker na al dat geklim. Aan het begin zagen we gelijk al 3 springbokjes. Hele mooie beestjes, die vrij schuw zijn. Ze hebben goede schutkleuren. De rotsformaties hier doen denken aan een maanlandschap, maar dan met struikjes. Alles lijkt op elkaar, maar ook weer niet. Om 10 over half 5 waren we weer terug bij de auto. We zouden deze avond niet op de camping kunnen staan, want het is een public holiday en vanaf vandaag was de camping vol geboekt. We konden de auto anders een heel stuk verderop tussen twee houten schuurtjes inzetten. Dat we langs de camping kwamen was er nog bijna niemand. Er was namelijk slecht weer voorspeld met veel regen en dat was inmiddels dus een beetje gearriveerd. Vanwege de regen wilden we anders in het toiletgebouw gaan koken, maar we reden toch eerst maar even door naar de schuurtjes om te kijken hoe het daar er uitzag. Toen we er kwamen bleek dat het een toiletgebouw was en een overkapping om te kamperen. Ook stond er een houten gebouw met diverse kamertjes met bedden er in. Onder de overkapping stond een koelkast met vriezer en in het toiletgebouw was warm water. Wat een luxe een privé-camping helemaal voor ons zelf en we konden nu mooi onder de overkapping koken. Die echter hier en daar wel lekte. We voelden ons de koning te rijk met onze privé-camping. Dat is zo leuk van op deze manier reizen. Je bent zielsgelukkig met simpele dingen.

Vrijdag 27 april
De hele nacht waren er buien geweest. We gingen een 4x4 route rijden richting Wuppertal. Erg mooi landschap. De rotsformaties lijken bijna wel surrealistisch. We kwamen veel plassen tegen en onderweg regende het regelmatig. Een mooie dag dus om te toeren. Wuppertal is een missionarisstadje uit 1834. Heel mooi. Alsof de tijd er heeft stil gestaan. Een mooi kerkje en allemaal leuke witte huisjes met een rietendak.
Vanaf Wuppertal wilden we via een goed rijdbare weg naar Clanwilliam. De kortste route die de GPS aangaf leek de beste. Die genomen. Onderweg stond er op eens een auto voor ons stil. De bestuurder was aan het kotsen. Een passagier stapte uit en wilde hem uit de auto krijgen. Dat wilde de man niet. Hij was stomdronken. Van de andere kant kwamen er ook toevallig twee auto’s aan. Die duwde de auto de kant in en werden boos op de dronken bestuurder. Toen ze ons passeerden zei één van de mannen: “Hij hebt gesuipt. Je moet hem klappen geven”. We moesten lachen. We vervolgden de weg weer, maar deze bleek niet erg eenvoudig. Het was veel meer een 4x4-track dan die eerdere weg. “Was dit de doorgaande route naar Clanwilliam?” Volgens de GPS toch wel. Het was overigens een prachtige rit, een rotsige weg, spannend en een fantastische omgeving. Aan het eind van de rit, waar er een afslag zou komen, bleek er een hek te staan met een groot slot er op. Ik zag mijn geest al dwalen. “Hoe moeten we daar nu langs?” Aan beide kanten van het hek grote rotsblokken, dus je kon niet het gaas even weghalen. “Moeten we nu weer 2 uur terugrijden? Het is al 5 uur!” Marco ging het hek inspecteren. Toen bleek dat we het hek iets konden optillen en de ketting konden meeschuiven omhoog en zo kregen we hem uiteindelijk van de grote houten paal af. Gelukkig! Nadat we de kaart nog eens uitgebreid bestudeerd hadden, bleek dat we eigenlijk fout hadden gereden. We hadden een 4x4-track genomen waar je een toegangsbewijs voor moet hebben. Raar dat er niet eerder een hek met een slot was.
Snel doorrijden naar Clanwilliam. Het regende weer. Om 6 uur, 11 kilometer voor Clanwilliam, zagen we een bordje met camping erop. De receptie was echter dicht en het campingterrein was vol. Er was ook een schuurtje waar geen schuurdeuren in zaten. De achterkant van de auto tegen de schuuropening gereden. Nu konden we in het schuurtje koken. Ook dit dak lekte hier en daar. De dochter van de eigenaar kwam kijken. Ze vond het gelukkig goed. Stonden we eigenlijk nog beter dan de campinggasten.

Zaterdag 28 april
De lucht was goed opgeklaard en de dag begon met een zonnetje. De haan zat mooi te kukkelen, dus zalig ontbeten in de zon. We gingen richting Richtersveld. Een lange weg met weer veel dorre landschappen, maar waar toch ook weer veel groeit. Vanaf Clanwilliam reden we ook een heel tijdje langs een kanaaltje deze doet dienst om de wijnvelden te bevloeien. Dat had ik niet verwacht dat daar ook allemaal wijnvelden zijn. Het schijnt nog het grootste wijnproductiegebied in ZA te zijn ook. We kwamen uiteindelijk uit in Porth Nolloth, een diamantstadje aan de Atlantische Oceaan. Bij het binnenrijden van het stadje zag Marco een stopbord over het hoofd. We werden staande gehouden door een politieagent. Die dacht dat Marco gedronken had. Nou, met veel overtuiging gezegd te hebben dat Marco het stopbord over het hoofd had gezien. Mochten we weer doorrijden. Het was erg koud die avond. Ik had helemaal niet zo zin om te kamperen en Marco ook niet. We reden wat rond in het plaatsje en zagen toen een bordje: “De Duine”, selfcathering accommodatie. Het was spiksplinter nieuw. Een zalig huisje. Het plaatsje zelf was echter saai en kaal. Kon me niet voorstellen dat er mensen wonen willen. De mensen waar de overnachting van was, waren Zuid-Afrikaanse boeren uit Transvaal die overvallen waren geweest in hun huis en alles was meegenomen. Ze wilden daarom nu op een rustige veiligere plek wonen en hadden dus hier voor gekozen. Ze zijn toen deze accommodatie gestart. Wij waren de twaalfde gasten ofzo. Over 3-5 maanden gaat de grens met Namibië open vlakbij Alexanderbaai en dan verwachten ze extra toeristen.

Zondag 29 april
Via Alexanderbaai naar Richtersveld gereden. Langs de weg zagen we ontzettend veel roofvogels op stroompaaltjes zitten. In Alexanderbaai de jerrycans laten bijvullen met benzine en de auto nokkievol. Vanaf Alexanderbaai was de weg onverhard. Hier konden we gelukkig met 80 km per uur overheen. We zagen onderweg een bord met Sanddrift, dachten we dat daar Sendelingsdrift mee bedoeld werd. We kwamen uit in een dorpje. Ik bij een huisje vragen of dat het kantoor was om toegangsbewijzen te kopen voor het park. Bleek er een oud mannetje te zitten. Ik begon in het engels maar hij begreep mij niet. Toen maar in het Nederlands en hij verstond mij perfect. In deze streken is de taal echt Afrikaans. Net zo makkelijk. Een auto moest de kant van Richtersveld op en zou ons de weg wel wijzen. Ze haalden ons op een gegeven moment in. Op het punt waar de weg splitste bleven ze keurig op ons wachten om de juiste richting aan te wijzen. Erg vriendelijk. Bij Sendelingsdrift mochten we toch het park in ondanks dat het vol was. We overnachten nu op Potjiespram-camping. Deze ligt dichtbij de Orangeriver. Aan de rivier de zonsondergang bewondert vanuit onze campingstoeltjes.
Marco kwam bij het naar de w.c. lopen ene Will Jansen uit Kaapstad tegen. Die vond onze auto heel gaaf en hij wil onze auto misschien wel kopen. Zou op zich wel mooi zijn als we een adresje hebben in Kaapstad dan kunnen we met onze eigen auto nog walvissen kijken in Hermanus en de bloemenroute rijden in september. Ja, we zijn wel een beetje een bezienswaardigheid met onze bak. Van heel veel mensen horen we dat ze het een gave bak vinden en dat ze hem wel zouden willen kopen. Sommigen mensen komen helemaal speciaal een praatje maken over de auto.

Maandag 30 april
Vandaag met de auto door het park gecruised. We gingen via camping de Hoop naar camping Richterberg. We kwamen langs de Halfmens pas. Dit zijn planten die iets weg hebben van een cactus met een groen kroontje en heel lang kunnen worden. Het kroontje wijst altijd naar het noorden. Ze groeien alleen op die speciale plek. De brownpass was een vreselijke rotserig stukje. Heel langzaam moesten we rijden. Gelunched op camping de Hoop. Mooi gezwommen in de rivier. Om 3 uur gingen we richting Richterberg. We gingen over een pad van 11 km. Dit pad is echter erg zanderig. Af en toe liep er een extra weg over de rotsen vlak er naast. Dan kon je beter dat pad nemen. Marco wilde het zand graag proberen om te oefenen voor Namibië, dit hebben we maar vlakbij de camping gedaan, zodat andere mensen ons konden helpen als we vast zouden komen te zitten. 1x zaten we bijna vast, maar we konden toch weer snel los komen. Marco vond het ontzettend gaaf om zo door het zand te banjeren. Dit park is echt “for boys with 4x4 toys”. De hele weg hadden we wel grote stofwolken achter ons aan. We hadden er anderhalf uur over gedaan. We staan nu weer aan de rivier. Dat we aankwamen gelijk al het stof maar weer van ons afgezwommen. Was weer lekker, hadden we gelijk onze douche voor die dag gehad. Op de camping bleek namelijk geen water te zijn. Want mensen die hiervoor stonden hadden de kraan open laten staan en nu is al het water uit het vat op. Dat water wordt 1x per week op zaterdag vanuit de rivier om hoog gepompt m.b.v. een generator. De afwas moesten we dus maar in de rivier doen en voor de w.c. moesten we een emmer water scheppen uit de rivier en dat door de pot spoelen. Er stond een vriendengroep uit Kaapstad naast ons. Het waren erg aardige mensen. Ze gingen de volgende morgen weg en hadden nog veel spullen over. Tevens veel dingetjes geleerd zoals veilig fikkie steken in een droog gebied en bierbrood bakken.

Dinsdag 1 mei
Ontbeten en toen wilden we nog even naar de Nama-mensen lopen om te kijken hoe ze leven. We hadden 2 broden mee, want we hadden nog genoeg brood over. Dat we bij het tentje aankwamen was er echter niemand er liepen alleen 3 jonge geitjes rond. Het tentje bestond uit een zeildoek dat aan een boom was vastgemaakt. Aan een tak hing het vel van volgens mij een geitenmaag te drogen. Op het gedoofde vuur stond een zwarte pot met een blikje geitenmelk erin. In een grote metalen doos zaten wat levensmiddelen en keukengerei. Daar hebben we de twee broden maar ingestopt, zodat de honden of de geitjes het niet zouden opeten.
Vandaag had ik ook een heel stuk gereden. Dat ging prima. Wel leuk om in z’n 4x4 te rijden. Om ongeveer 1 uur reden we het park uit via de Helskloofgate. We waren nog maar net het park uit of de auto begon te sputteren. Hij pakte niet goed in zijn drie. Tijdje stil gestaan en toen ging het weer. De weg werd ook al beroerder. Al meer grote rotsen en hobbel de bobbel. De auto nog een paar keer afgeslagen, waarbij het na een paar minuten wachten weer ging. Het begon al later te worden, om ongeveer half 6, 17 km voor Vioolsdrift moesten we een kleine bergpassage nemen. Toen we aan de top stonden zagen we een vreselijk ongeluk. Er was zojuist een bakkie naar beneden het ravijntje ingerold, meerdere malen over de kop. De twee inzittenden waren er levend uit gekomen met alleen een paar schrammen en blauwe plekken. Bakkie total-loss. Een vrouw zat langs de weg te huilen. Ze hadden 7 honden en nu waren er nog maar 6 Jack Russeltjes. Achter het bakkie had de man van de vrouw op een tractor gereden. Ze waren de boerderij aan het verhuizen. In het bakkie hadden allemaal motoronderdelen van tractors en auto’s gelegen, een vat olie, motorblok, pot smeervet, banden, schroeven, bouten en moeren. Alles lag midden op de rotsige weg. Een vriend van het stel, die ook in het bakkie naar beneden was gerold, zat midden tussen alle troep. We stonden er geschokt naar te kijken. De man begon aan het motorblok te sjorren, maar viel achterover. Hij was zo dronken als een tor. Marco ging helpen alle troep aan de zijkant te slepen, want zo kon onze auto er niet langs. Ik probeerde de vrouw te troosten i.v.m. het hondje. Na vijf minuten lag alle troep aan de kant. Marco de auto halen en er langs. Midden op de helling sloeg de motor weer af, toen gleed de auto een klein stukje door. Dat zag er eng uit. Gelukkig ging de auto weer snel aan. De dronken man, Ferdy, namen we mee. Dan kon hij zijn bakkie halen en de andere twee ophalen. Ferdy zat echter onder de smeertroep. Die maar voorin laten zitten. Ik ben toen achterin gaan zitten c.q. liggen tussen al onze spullen. Tijdens de rit vertelde Ferdy dat er geen remmen op het bakkie hadden gezeten. Het was een diesel geweest. En als je daarmee een helling oprijdt in zijn 1 dan moet je de koppeling iets ingetrapt houden, anders heb je kans dat de motor afslaat. De vrouw had gereden en ze had de koppeling los gelaten. De motor was toen afgeslagen en ze waren toen achteruit gaan rollen. Omdat ze al meer vaart maakten, had Ferdy gezegd dat ze het stuur moest omgooien, zodat ze met de achterkant van het bakkie tegen de berghelling konden afremmen. Waarschijnlijk hebben ze zoveel vaart gemaakt dat de klap zo groot was dat ze dus omgekieperd zijn. Alle troep eruit gevallen en verder het ravijntje ingerold.
In Vioolsdrift aangekomen nog gezocht naar benzine, want de tank was bijna helemaal leeg. Maar de pomp was dicht. Het was nog 15 km naar Ferdy’s huis, maar daar was geen benzine en terug naar de pomp zouden we dan niet meer halen. Ferdy is toen bij kennissen gaan vragen of ze hem benzine konden lenen. Uiteindelijk werd Ferdy weggebracht en wij werden richting een camping gebracht. Om kwart over negen kwamen we ontdaan op de camping aan. Snel eten maken. De buren brachten gelijk een koud biertje en mineraalwater. Ontzettend aardig zijn ze hier allemaal.

Woensdag 2 mei
Rustig ontbeten en toen is Marco met de auto op pad gegaan om benzine te halen bij de pomp 2 km verderop. De uitlaat rammelde en we hadden nog steeds een sputterende motor als we een berg op reden. Bij het benzinestation kwam Marco een lokale wegwerker tegen die zijn veiligheidsschoenen was vergeten en naar huis moest om die op te halen. Dit kon hij echter niet, want hij had een lekke band. Hij vroeg of Marco een pomp had. We hebben een kleine compressor mee dus die maar even aan de man uitgeleend. Marco vroeg aan hem of hij wist waar hij de uitlaat kon laten lassen en de motor na kon laten kijken. Hij lag gelijk onder de auto en zou de uitlaat wel even tijdelijk fiksen. Op een gegeven moment riep hij een collega bij zich, die moest een stuk ijzerdraad regelen. “Waar vandaan?” vroeg die gozer. De man onder de auto: “doe maar net of je aan het pissen ben en knip een stuk uit het hek van de pompeigenaar”. Een paar minuten later was de uitlaat tijdelijk gefikst. Hier kon echter niemand echt naar de motor kijken, wel werd verteld dat het waarschijnlijk olielekkage was en geen kwaad kon. Zelf had Marco het idee dat het kwam door gebrek aan brandstof.
Onze camping staat aan de Orangerivier en van de eigenaar mochten we veel even een kano lenen. We moesten eerst stroomopwaarts peddelen. Gelukkig hadden we de wind mee, dus dat scheelde weer. Er waren ook wat stroomversnellingen. De eerste waren we tot halverwege gekomen, toen werd de stroming te sterk. Ik er uit en de kano trekken. Marco bleef zitten. Die had namelijk schoenen aan. Hij heeft zijn Teva’s waarschijnlijk in Richtersveld laten staan (zonde!). Op een gegeven moment kon ik niet meer tegen de stroming in lopen. Marco er ook maar uit en de kano meehelpen opduwen. De stroming werd alleen maar sterker, toen kon ik niet meer blijven staan en de kano glipte uit mijn handen. Daar ging ik met de stroming mee. Ik was blij dat ik mij reddingsvest aan had. Nadat de stroming weer rustig was ,kon ik naar de overkant zwemmen. Marco was weer in de kano gaan zitten en kwam mij oppikken. Aan deze kant was de stroming veel rustiger. In totaal drie stroomversnelling opgegaan en om half zes terug gepeddeld. Nu ging het lekker snel. Het was zalig om zo even 2 uurtjes gepeddeld te hebben.

Donderdag 3 mei
We vertrokken naar de grensovergang met Namibië. We willen even een paar dagen de grens over om te kijken bij de Fish River Canyon. De twee na grootste Canyon ter wereld. Hierna weer terug naar ZA om nog naar de Augrabies falls te gaan en de Kagalagadi woestijn voor de leeuwen. Daarna gaan we weer naar Namibië.
Bij de grens ging het lekker soepel. Bij de Zuid-Afrikaanse kant kregen we een papiertje waar 3 stempeltjes op moesten komen. Hiervoor moesten we 3 loketjes langs. Eerst paspoorten laten zien. Het volgende loketje werd niets aan ons gevraagd. We kregen gelijk baf een stempel erop. Op de weg terug kwamen we er achter dat het loket was om iets aan te geven. Nou, die douanebeambte nam zijn taak dus ook niet erg serieus. Het derde loketje was voertuigregistratienummer controle. Ook daar kregen we ons stempeltje. Het strookje moesten we weer terug geven aan de politieagent en toen moesten we een km rijden en toen mochten we naar de Namibische loketjes. Daar moesten we 160 rand betalen omdat we een auto mee de grens overnamen. Ook dat ging weer soepel. We mochten weer rijden. Bij de slagbomen moesten we echter weer stoppen. De politieagenten wilden de auto controleren. Ik dacht: “Nu krijgen we het, zometeen krijg ik problemen met de antibiotica of flammazinezalf”. Gelukkig hoefden we er niet alles uit te slepen. Ze keken even. Zagen een fles wijn liggen. Vroegen of dat alles was. Ja. En toen mochten we weer doorrijden.
Om 3 uur waren we bij het eerste uitkijkpunt. Op zich heel gaaf zo’n Canyon maar wel erg rotsig en bruin en er stond bijna geen water in. We hadden eerst gedacht om de Canyon anders gedurende 5 dagen te gaan bewandelen. Je moet dan zelf al je eten mee voor 5 dagen en water drinken uit de rivier. Toen we zagen dat er zo weinig water was hoefden we al niet meer. We keken bij diverse uitzichtpunten. Eén punt was 12 km verderop via een 4x4 weg. Halverwege deze weg begon de auto weer kuren te krijgen. Hij begon weer te sputteren zo gauw we een hellinkje op moesten. Om kwart voor 6 waren we bij het uitkijkpunt. Het was het mooiste punt. Toen weer terug, maar toen begaf de auto het ook weer meerder malen. Aldoor even stil staan. Toch het kamp bereikt en na het koken nog even de theedoek en dweil in het water gedaan om even uit te koken.

Vrijdag 4 mei
Om half 8 schrok ik wakker. Ik was gisteravond helemaal vergeten de pan met de theedoek en dweil van de kookplaat af te halen. Ik vloog de auto uit in mijn slaapshirt en onderbroek. Gelukkig het kookgebouwtje was (nog) niet afgefikt. Op een draf er naar toe en daar stond mijn pannetje op het fornuis. De deksel helemaal zwart geblakerd. Toen ik de deksel optilde lag er alleen nog maar een beetje theedoek in die tot as vergaan was. 2 gaten in de bodem van de pan. De pan was dus helemaal droog gekookt en toen zijn de theedoek en dweil in de fik gevlogen. Door de deksel is het waarschijnlijk vanzelf weer uitgegaan. Het elektrische fornuis is door iemand uitgezet of door zijn beveiliging heen gesprongen waardoor het hokje waarschijnlijk is gered. In ieder geval het was allemaal weer goed afgekomen.
Om 10 uur gingen we nog even in de Canyon wandelen om te kijken wat we er van vonden. Na 3 kwartier zijn we al omgekeerd. Het zand liep erg zwaar, het was heet en we liepen zonder doel en dan kunnen we ons slecht motiveren. Wel een aantal mooie roofvogels gezien, die prachtig boven de canyon rond cirkelden. Ook 2 hele mooie eenden. Om 12 uur gingen we weer terug naar de grensovergang. Na 30 km begon de auto weer te sputteren. Weer stil staan voor een paar minuten en dan konden we weer 15-20 km rijden. Zo hebben we 80 km gedaan. Toen kwamen we op een asfaltweg en toen ging het beter. Toen nog eens 60 km en toen waren we weer bij de grensovergang. Daar nog getankt. De man van het benzinestation dacht dat de benzinefilter vervuild zou zijn. Zijn garageman was er die dag niet. Jammer! Dus op hoop van zegen na de grensformaliteiten weer verder gereden. Langs de weg zagen we hele mooie, maar vreemde rotspartijen. Net alsof die rotsen zo maar uit de lucht zijn komen vallen. Een hele berg. Het zijn allemaal lossen blokken.
Het rijden ging gelukkig goed, zonder dat de motor weer was afgeslagen, kwamen we uiteindelijk aan in Springbok. Een redelijk grote plaats waar weer van alles te krijgen is. De auto gelijk naar een garage gereden. Eerst de uitlaat weer laten vastlassen. En in de Toyota garage gingen ze toen uitgebreider kijken. Het was inderdaad het brandstoffilter. Er werd een andere ingezet, want ze hadden niet de juiste. Die moesten we morgen bij Midas (autoonderdelen-zaak) even zelf halen. Dat we wegreden, moesten we een hellinkje op. Het hek zat dicht. Dus Marco even stoppen om het hek open te doen. Motor sloeg af en die kreeg hij vervolgens niet meer aan. En starten en starten. Hij deed niets meer. Gelukkig gebeurde het op het terrein van de garage. De auto weer terug gerold. De mannen gingen net naar huis. Eentje kwam weer terug om te kijken. Bleek dat de benzinepomp niet goed was. Dat onderdeel moesten we morgen eerst bij Midas maar halen. Dus we konden niets meer met de auto doen. We moesten maar slapen op het garageterrein, maar dan hadden we geen w.c en douche. Dus toen maar een lodge in gekropen.

Zaterdag 5 mei
Marco zorgde ervoor dat hij om 8:00 uur bij de garage stond. Charlie van Wijk was eigenlijk dicht, maar hij kwam speciaal om de auto te repareren. Hij sloopte de benzinepomp er uit en daarmee moest Marco mee naar de Midas. Gelukkig hadden ze er precies 1. Met 10 minuten had Charlie hem vervangen, daarna een testritje. Hij vond de motor goed klinken en het chassis was goed. Het was een mooie bak. Boodschappen doen en om 13:15 richting Augrabies Waterfalls. Rond 5 uur kwamen we bij een backpackers aan, geheten Kalahari Adventures. De man die het runde heette Andrew. De tent was echter geen backpackers en adventure centrum meer. Hij was sinds juni gestopt. Het kostte te veel om de papieren allemaal in orde te krijgen. Daar was hij al meer dan 10 jaar mee bezig. Hij deed nu af en toe illegaal nog wat kano-tripjes en geeft onderdak aan de mensen die aan komen waaien. S’avonds met Andrew aangezeten. Hij gaf ons goede reistips en een hoop informatie voor Namibië en verder. Een nuttige avond.

Zondag 6 mei
Vandaag naar Augrabies waterfalls gegaan. Weer een nationaal park met een hele grote waterval. Helaas is het de droge tijd en stroomt er niet zo overweldigend veel water als in de zomermaanden, maar het is evengoed mooi om te zien. S’ochtends wilden we de dassie-trail wandelen, maar we gingen eerst de boardwalk langs de waterval doen. Die hadden we om half 12 af. We waren bekaf van de hitte. Besloten om maar eerst te gaan lunchen en even in de tent te gaan liggen totdat de ergste hitte voorbij was. Het was de eerste keer dat we de tent opzetten. Dat ging redelijk vlot. De tent hebben we gekocht om mugvrij te kunnen zitten. Voor hier is het nog niet echt nodig, maar zo gauw we in de malariagebieden komen wel. Om 3 uur heerlijk gewandeld. Het was een mooie wandeling van 5 kilometer en we hebben een heleboel rock-dassies gezien. Leuke beestjes. We hadden een foldertje meegekregen waar uitleg op te lezen was bij verschillende punten op de route. Het was een erg leuke wandeling.

Maandag 7 mei
Vandaag gingen we de Gariep-3-in-1 toer doen. Dat hield in dat we door de rangers met een safari-jeep werden weggebracht. We gingen 3 km kanoën, 4 km wandelen en 11 km mountainbiken. Er was ook een ouder Duits stel. De vrouw ervan sprak alleen Duits en geen Engels. Kanoën was al lastig voor het stel. Dat we klaar waren met kanoën gingen Marco en ik gelijk nog even zwemmen in de Orange river.
De wandeling was nog pittig, want we moesten door vrij zwaar zand lopen. Bij een huisje stonden de mountainbikes klaar. En toen fietsen. Dit was op de gewone dirt-tracks van het park. We moesten 1x een vrij steile helling op. Daarna was het gewoon leuk fietsen. Om half 2 waren we terug. Het was wel een mooi survival-tochtje zo. We gingen even een ijsje doen in het restaurant. Toen we daar klaar mee waren en we op de borden nog wat info zaten te lezen, kwamen de Duitsers er pas aan. Een dik half uur na ons, terwijl wij een uur bezig waren geweest met zwemmen. Ze waren de Klipspringer trail (een wandelroute) gaan fietsen. Pas na een uur kwamen ze er achter dat dat toch niet de bedoeling was. Toen moesten ze nog omkeren. Toen ze weer op het juiste pad waren, kon de vrouw niet meer. Mensen in een auto hadden de Duitsers gezien. Die vroegen zich af of dat zo wel goed ging. Die hadden het gezegd bij de receptie. Een ranger is toen gaan kijken en heeft ze toen mee terug genomen. Nou ik had wel met ze te doen hoor. Ze hadden het gewoon helemaal verkeerd begrepen.
Hierna hebben we de boel weer ingepakt en op weg richting Upington. Daar gaan we optoppen voor het Kalahari Kgalagadi Transfrontier park en eindelijk weer eens internetten, want in Springbok waren alle internetgelegenheden dicht op zaterdag. In het Kgalagadi park kun je vrij goed luipaarden, leeuwen en cheetahs spotten. We hebben er veel zin in want we zijn weer toe aan wilde dieren kijken. Na dit park gaan we naar Namibië.

De groeten aan iedereen en bedankt voor de leuke reacties elke keer!

P.S. Veel plezier met de kermis en hopelijk mooi weer tijdens de steprace!!

Denk om de sponsering van de steppers!!