Kalahari Gemsbokpark en Namibie

Dinsdag 8 mei 2007
Vandaag via Upington naar Kalahari Gemsbok park gereden. Het park van de leeuwen, luipaarden en cheetah’s. Wij vonden het erg heet vandaag. Ongeveer 35 graden, maar volgens de pompbediende was het koud. In de zomer hadden ze wel 46 graden.
De weg vanuit Upington naar het Kalahari park was 240 km. Voornamelijk een rechte weg met 5 bochten voor de afwisseling en een keer een afslag naar rechts. Na 40 km dreigde Marco al in slaap te vallen, dus nam ik het stuur maar over. Ik vond het een prachtige rit, ondanks dat alles bruin en geel is en alles op elkaar lijkt, is het toch een fascinerend landschap. Weer vele wevernesten gezien, roofvogels en grondeekhoorntjes. De laatste 50 km naar het park was weer een dirt-road en een echte!! Wasbord in het kwadraat! We rammelden echt alle kanten op. De uitlaatpijp die een paar dagen geleden weer vast gelast was, vond het niet zo lekker. En ja hoor 20 km voor het park, was het pafpafpof, pofferdepof. De knallen werden al harder. De uitlaat lag in tweeën. Marco onder de auto met het zojuist gekochte ijzerdraad om de boel weer een beetje aan elkaar te knopen. Dit lukte niet erg. Na 15 minuten langs de kant van de weg te staan, kwam er een auto aan. Bleken het toevallig 3 rangers van het park te zijn en ze werkte op de technische afdeling. Ze kropen met z’n drieën direct onder de auto en sloopten vakkundig de helft van de uitlaadpijp er onder vandaan. Die namen ze gelijk maar voor ons mee. Morgenochtend vanaf 7 uur kunnen we de pijp er weer onder laten lassen. Door dit akkefietje kwamen we uiteindelijk om 13 over 6 bij het hek aan en die zat al op slot. Grote ketting hing er aan. 5 over 6 was sluitingstijd van de gate. We werden er uiteraard na wat gemopper er wel ingelaten, want ze kunnen ons moeilijk weer 240 km terugsturen. We mochten een plekje uitzoeken op de camping en morgen hoeven we ons pas te melden.
Zojuist hoorden we wat grommende geluiden. Ik dus tegen Marco: “De leeuwen lopen vast rond het kamp, gaaf man!”. Na wat beter luisteren, bleek het onze onregelmatig snurkende buurman te zijn…….. Wel hoorden we jankende jakhalzen in de verte.

Woensdag 9 mei
Om zeven uur meldde Marco zich bij de technische dienst voor de uitlaat. Gelijk stond er drie man klaar om te helpen. Na 1,5 uur woeste arbeid van drie man kwam de rekening niet hoger dan 65 rand!! 6,5 euro. Dat kunnen ze vaker voor ons doen! Om negen uur het park in. Tijdens de rit naar Nossob (kampeerterrein) hadden we “the normal game” gezien, bleek achteraf. Blauwe wildebeest, rode hartebeesten, springbokken, gemsbokken en jakhalzen. Vooral de jakhalzen waren in onze ogen een zeldzame verschijning en veel moeite gedaan voor goede foto’s. Op de camping aangekomen, bleken er echter meer dan 15 jakhalzen rond te lopen, die op zoek waren naar een makkelijk maaltje. Als je het douchegebouw uitkwam, struikelde je gewoon over ze. We moesten aldoor ons eten en spullen goed in de gaten houden, want anders werd het eten door de jakhalzen toegeëigend, of gaan je leren schoenen eraan. Dus aldoor om de beurt naar het toilet- of kookgebouw.

Donderdag 10 mei
Om zes uur zaten we in de uitkijkhut. Niets bijzonder te zien. Marco ging de spullen alvast inpakken zodat we vroeg het park in konden. Toen Marco om half zeven terug liep stond de eerste auto al voor het hek (Howard, hoogleraar neonatologie, een zeer intrigerende man). Om tien voor zeven stonden we hijgend met auto en al voor de poort. Alleen het water wou niet erg koken dus dat hebben we halverwege maar uitgezet. Snel de gasfles inladen en om zeven uur als derde het park in gaan. Na ongeveer dertig km had Howard een leeuwenfamilie gespot. Het ging om twee leeuwen, twee leeuwinnen en drie welpjes (die overigens niet heel klein meer waren).
Na ongeveer een uur zijn we verder gereden. We moesten eigenlijk overnachten in Mata Mata volgens de boeking maar we hadden eigenlijk wel zin om ons verblijf te verlengen, want aan deze kant van het park zijn veel meer leeuwen, cheetahs en luipaarden te zien. Dus besloten we om het te gokken dat er nog ruimte was in Nossob en dat de boeking verlengd kon worden. We gingen dus onderweg naar Union’s end. De rest van de dag niet veel gezien en we eindigden de dag weer bij de leeuwen. Howard stond er nog steeds. Om vier uur richting het kamp om de overnachting veilig te stellen. Gelukkig was het allemaal geen probleem en werd Mata Mata via radiocontact op de hoogte gesteld over het feit dat “November Ecko Ecko Foxtrot Tango” vandaag niet meer zouden komen, maar morgen zouden verschijnen. ’s Avonds nog met Howard aangezeten, waar we zeer boeiende gesprekken mee hadden. Van het ontmoeten van mensen en al die gesprekken kan ik echt super genieten.
S’avonds hoorden we een grommende leeuw rondom het kampement lopen. Heel gaaf gehoor!! We gingen een tijdje in de uitkijkhut zitten, maar we zagen aldoor geen leeuw. We waren de enigen. Na een half uur in de kou zitten, om 11 uur, liepen we terug. We wilden net de auto ingaan, toen het grommen opeens al dichterbij kwam. In ene hoorden we vele tentritsjes openzippen. De halve camping op een draf naar de uitkijkhut. Was de leeuw helaas net voorbij gelopen. Waren we nu maar blijven zitten! We vroegen wat het grommen betekende. Het schijnt dat een leeuw 1x per week zijn territorium afloopt en dan al grommend aangeeft wat zijn jachtgebied is. De vrouwtjes antwoorden hem met zacht gegrom. Dit is echter niet hoorbaar voor ons. De leeuw weet dan ook hoeveel leeuwinnen tot zijn territorium behoren.

Vrijdag 11 mei 2007
Vanmorgen weer om even voor zes opgestaan. Als de brandweer alles ingepakt en weggezet. We waren als eerste bij het hek. Nu weten we waarom het game-driving heet. Het gaat erom dat je als eerste bij het hek bent en dan zo snel mogelijk rijd (binnen de beperkingen van het park) en niets over het hoofd ziet. Wij hadden deze morgen geluk. Op ongeveer 35 km van het kamp stond direct naast de weg een cheetah. Ik schrok er helemaal van. De hele tijd ben je er naar op zoek en ineens sta je oog in oog met het beest, 2 meter van je af. Van de zenuwen kreeg ik het raam niet zo snel open en de lensdop niet van de camera. De cheetah stond toen inmiddels al weer een paar meter extra van ons af, want die liep gewoon door. Evengoed toch hele mooie foto’s gemaakt. Op een gegeven moment liep de cheetah te ver bij ons vandaan en zijn we verder gegaan. Op de terugweg zagen we bij de waterpoel van Kwang een aantal gemsbokken. Hier even een foto maken. Opeens kwamen er honderden springbokken aangesprongen. Met een noodgang alsof ze op de vlucht waren voor iets. Een fantastisch gezicht. We weten nu waar springbokken hun naam aan te danken hebben. Als ze opgewonden zijn dan springen ze alsof ze op een trampoline staan. Het Engelse woord bouncing is de ideale omschrijving er voor. Als je het voor de eerste keer ziet, lig je helemaal in een deuk. Na een fotosessie snel op zoek naar de plek waar de springbokken opgejaagd werden. Hier stonden een stuk of vijf auto’s bij elkaar. Aan de eerste vroegen we wat ze zagen en daar lag onze cheetah lekker te genieten van een vers springbokje. Die had hij zojuist gevangen. De jakhalzen stonden er al driftig om heen te rennen en soms waagde een jakhals het erop om al vast een hap mee te eten. Voor leeuwen en luipaarden hebben jakhalzen groot respect en zullen ze nooit te dichtbij komen. Voor cheetah’s hebben ze dat een stuk minder. De cheetah was al vrij snel uitgegeten en toen konden de jakhalzen de rest van de prooi nuttigen.
Bij Marie se draai zagen we een leeuw en leeuwin lekker in het zonnetje liggen. Aangezien de zon al aardig warm werd, wisten we ondertussen dat ze binnenkort de schaduw op gingen zoeken. Vlak daarna kwamen ze in beweging. Het mannetje stond op en vlak daarna volgde de vrouw. Toen begonnen ze te lopen. Snel de auto in zijn achteruit en volgen. Opeens gaat het vrouwtje liggen en het mannetje duikt er bovenop. Er werd even aan de voortplanting gewerkt. Dit gaat met veel grommen gepaard en af en toe bijten ze naar elkaar. Ik heb er prachtige foto’s van gemaakt. Na een minuut stonden ze weer op en gingen onderweg naar een boom voor schaduw. Wij stonden echter naast de boom, dus ze kwamen op ons aflopen. Weer Prachtige foto’s. Op de camping een small-spotted genet gezien.
S’avonds hebben zus Petra en Broer Marco (130 euro)en Rob en Robér (90 euro) flink voor ons project gestept. Weer hele mooie bedragen dus, waar we ontzettend blij mee zijn.

Zaterdag 12 mei 2007
We zagen deze morgen een caracal en een wilde Afrikaanse kat met prooi. Echter ze maakten zich te snel uit de voeten om er een foto van te kunnen maken. Tussen het dertiende en veertiende boorgat zagen we rondom een oude kameeldoornboom heel veel jakhalzen zitten. We hadden het vermoeden dat daar een leeuw onder moest liggen. Echter we zagen niets. Later bleken er twee leeuwen onder te zitten met prooi. We gingen ons ontbijt maken. We hadden net ons broodje op, toen we in de verte iets zagen rennen. Door de verrekijker zagen we dat het een leeuwin met 3 welpjes was. Snel die richting opgereden. Fantastisch om te zien. Er reden 2 auto’s met de leeuwin mee. Wij snel de auto keren om ook mee te kunnen rijden. Op een gegeven moment kwamen ze bij de kameeldoornboom aan. Daar bleef moeder eerst nog even liggen wachten. Toen naderde ze voorzichtig de boom en wilde ze mee-eten. De welpjes liepen er achteraan. Er ontstond toen een gevecht tussen moeder en de leeuw die er al zat. Later hoorden we dat leeuwen een hiërarchie hebben. De welpjes mogen pas mee-eten als de oudere leeuwen uitgegeten zijn. De moeder beschermde haar welpjes dus. De welpjes bleven toen ook keurig wachten een stukje van de boom af. Als een mannelijke leeuw zou komen dan zouden de vrouwtjes leeuwen gelijk weglopen. Mannetjes leeuwen staan bovenaan in hiërarchie. We zagen dat de prooi een gemsbok was. Verderop in het park hebben we geen spectaculaire dieren meer gezien. Alleen de gebruikelijke gemsbokken, springbokken, rode hartebeesten, etc.

Zondag 13 mei
We stonden weer op tijd voor het hek. Helaas net nog 1 auto voor ons. We werden er echter al om 10 voor 7 ingelaten. Bij Rooiputs zagen we een cheetah lopen. De auto voor ons had hem gemist. Ze liep net richting de waterdrinkplaats. Helaas was het op een redelijke afstand, dus geen sublieme foto’s, maar wel weer heel leuk om te zien. Om half 11 reden we uiteindelijk het park uit.
Bij Rietfontein hebben we de grens overgestoken. De politieagent wilde ook nog achter in de auto kijken. Alle antibiotica stond echter niet onderin. Dat waren we een beetje vergeten. We deden echter net of we het niet goed gehoord hadden en na de formaliteiten, stapten we gewoon gelijk de auto in heel vastberaden. De politieagent zag je toen twijfelen. Hij vroeg niet verder en deed de slagboom open. Gelukkig dat scheelde weer gedoe. Ik heb gewoon een doktersverklaring bij die antibiotica, maar het is gewoon gemakkelijker als je er geen gehannes mee krijg en het kost alleen maar weer een boel tijd.
Tja en toen waren we in Namibie. Het land van NIETS. Kilometers NIETS. En een heleboel zand, stof en wind. Dit complete niets, maakt het landschap echter verpletterend mooi. Je hebt hier schitterende vergezichten en hele mooie zonsondergangen. En die hoge zandduinen en dan zomaar weer een stuk gras ervoor is echt indrukwekkend om te zien.
Er zijn maar een paar hoofdwegen geasfalteerd en de rest bestaat uit gravelwegen. Deze gravelwegen zijn stukken beter dan in ZA (ZA heeft veel meer asfaltwegen en als iets dan een gravelweg is dan is het vaak ook gelijk een beroerde weg). We reden richting Keetmanshoop. We vonden overnachting bij een boer die rondleidingen over fossielen doet.

Maandag 14 mei 2007
Eerst lekker uitgeslapen. Om 10 uur gingen we het toertje naar de fossielen doen met de schapenboer als gids.
17 jaar geleden had zijn zoon een steen met vreemde randjes gevonden. Hij had de steen toen doormidden geslagen en toen bleek er een afdruk van een dier in te zitten. Een fossiel dus. Hij dacht eerst dat het van een gekko was. Zijn zwager is zooloog en die zei dat dat absoluut niet kon. Fossiliseren duurt namelijk miljoenen jaren. Zijn zwager kwam kijken die dacht dat het een Mesosaurus was die 280 miljoen jaar geleden in dat gebied in een groot oppervlakkig meer leefde toen de continenten nog Gondwana waren. D.w.z. toen Afrika, Amerika, Australië, Antartica en India nog aan elkaar vast zaten. Er kwamen allemaal professoren van de Universiteit van Windhoek kijken. Het bleek inderdaad een Mesosaurus te zijn. Deze fossielen zijn ook in Brazilië gevonden en is dus het bewijs dat de verschillenden continenten aan elkaar vast gezeten hebben. In de loop der jaren vonden ze aldoor nieuwe fossielen. Een jaar geleden zijn ze pas met rondleidingen hierover begonnen. Eerder waren ze er zelf niet in geïnteresseerd geweest. We liepen zomaar tussen al die fossielen in de openlucht. Echt nog een niet toeristische attractie. En dat maakte het zo bijzonder. Het was machtig interessant en allemaal boeiend verteld. We kregen ook uitleg over de kokerboom, wevernesten en de vreemde rotsformaties van magma.
Hierna in Keetmanshoop boodschappen gedaan. Er was helaas weinig verse groenten te krijgen. Hierna doorgereden naar Aus waar we hebben gekampeerd.

Dinsdag 15 mei
Op pad naar Luderitz. Een van oorsprong Duitse stad aan de kust. (Namibië is een voormalig kolonie van Duitsland, dus veel Duitse invloeden hier). Een rit van ongeveer honderd twintig kilometer met na vijfentwintig kilometer nog een stop om de wild horses van de Namib Desert te zien. Toen we daar aan kwamen bleek dat we geluk hadden. Er was een grote groep paarden aan het drinken. Ik telde er in totaal 93 stuks!! Tevens stonden gemsbokken en struisvogels ook te wachten bij de drinkplaats tot zij aan de beurt waren. Zij hadden alleen behoorlijk pech, want voordat er ruimte was bij de drinkplaats kwam alweer een nieuw groepje paarden aan. De groepen bestaan over het algemeen uit één of twee hengsten met drie of vier merries en eventueel een of meer veulens. De groepjes trekken afzonderlijk van elkaar door de woestijn en komend ’s winters eens in de drie dagen naar de drinkplaats. ’s Zomers is dit eens in de 30 uur. Na dit schouwspel door naar Luderitz waar we om half één aankwamen. We gingen eerst naar de camping om te kijken of we daar konden overnachten. Dit was op shark island. Het bleek een beetje winderig dus niet echt aantrekkelijk om te relaxen. Uiteindelijk een overnachting in een selfcatering vlakbij de camping geboekt. We zaten er zalig.

Woensdag 16 mei
We hadden een boottripje geboekt, welke om negen uur vertrok. De boot lag een stukje van de steiger vanwege het lage water en daardoor moesten we met een roeiboot naar het zielschip toe. We troffen het erg met het weer, want de storm van de vorige avond was gaan liggen en de zee was kalm. We gingen een tocht maken van ongeveer vier uur inclusief chocomelk en lichte lunch. De tocht ging langs de kust. We hadden Diaz point, sturmvogelbucht, Halifax eiland met zijn pinguinkolonie, Sealisland (zeehonden) en de Namib desert gezien. Er waren veel dolfijnen en die zwommen soms mee met de boot. Prachtig om te zien hoe snel die beesten zich kunnen verplaatsen in het water. Het was echter moeilijk om ze op de foto te krijgen.
Verder was de zeiltocht vooral interessant vanwege de leuke en boeiende gesprekken die op de boot gevoerd werden. De schipper vertelde dat door de overbevissing, de pinquinkolonie met uitsterven wordt bedreigd en ook de Jan van Genten. Als een soort met uitsterven wordt bedreigd dan probeert het soort zichzelf in stand te houden door eerder sexueel actief te worden. De overbevissing merkten ze op doordat steeds kleinere visjes, al jonkies kregen. Hierdoor krijg je nog weer kleinere visjes. Dat is geen gezonde ontwikkeling. Er zijn wel allerlei visquota’s ingevoerd door de regering, maar die zijn moeilijk te controleren en ze knijpen ook wel weer een oogje toe, omdat de mensen anders geen inkomsten hebben.
Een gelijksoortig iets als soort in stand houden zie je ook in Malawi. Door de aids-epidemie is er gewoon een groot deel van de bevolkingsgroep van 30-44 jaar weggevaagd. Daar schijn je heel veel meisjes te zien van 9, 10 jaar met een kindje op hun rug. Dat is dan geen broertje of zusje, maar hun eigen kind. Echt ongelooflijk. Maar we zullen wel zien of het inderdaad zo is als we er zijn. In Lesotho zagen we ook een meisje met een kindje op haar rug. Zij was 12 jaar. Wij gingen er vanuit dat dat haar broertje was, maar waarschijnlijk is het dus haar eigen kind geweest. Onderwerpen zoals grote leiders van de wereld, democratie, apartheid, racisme, inburgering, ondergang van de aarde, groene energie, etc. kwamen aan bod. Als je dit zo achter elkaar ziet lijkt het een zwaar bootreisje, maar het was een prachtige tocht met een aantal goede gesprekken en een paar leuke discussies.
De rest van de dag gevuld met boodschappen doen, kerk bezichtigen en het museum van Luderitz bekijken.
Morgen gaan we de Namibische woestijn in.