Namibie, het land van het prachtige niets!

Donderdag 17 mei
We gaan Kolmanskop bekijken vandaag. Een oud mijnstadje wat tijdens de diamantenwelvaart werd opgebouwd. Nu is het stadje ingenomen door het zand van de Namib dessert en is het een spookstadje geworden.
Dat we net een paar kilometer onderweg, waren bleek de motor te heet te worden. We zagen dat er aan de bovenkant van de radiator wat water uitsputterde. Marco vulde wat anti-vries bij en toen weer rijden. Maar de motor werd weer te heet. In etappes zijn we naar Kolmanskop gereden en af en toe motor uit en de auto naar beneden laten rollen. Uiteindelijk vijf voor tien aanwezig en dus net op tijd voor de geboekte rondleiding. In de glorietijden van de mijn lagen de mannen gewoon op hun buik op de grond zij aan zij en zochten de hele grond af met een pincet. Ze pikten zo wel 500 diamanten per dag op per persoon.
De omgeving van het stadje bestaat volledig uit zand en er groeit praktisch niets. Water moest uit Kaapstad komen. Dit werd in vaten rollend over het zand vervoerd getrokken door ezels. De reis duurde 7 dagen. De blanke inwoners van het stadje kregen iedere dag 20 liter water per persoon. Wilde je meer water dan moest je daarvoor betalen. Een liter water kostte meer dan een fles champagne. De welvaart in het dorp was enorm. Er was een casino, groot theater, champagnebar voor de vrouwen en er werden vele feesten gegeven. De zwarte arbeiders sliepen echter met 800 in 3 schuren. Het stadje beschikte ook over een ziekenhuis met ruimte voor 250 personen, maar er was geen kerk.
We kregen in vogelvlucht te horen en te zien hoe het leven was in de tijd van de diamantenwelvaart. Het was een leuke rondleiding en op het eind mochten we zelf nog rond kijken in alle huizen. In alle huizen bergen zand. Het waren prachtige huizen geweest. Bij een aantal hing het behang en schilderwerk nog aan de muur.
Op de terugweg de radiator volgegooid met water en de dop eraf en zo naar de stad terug. De backpackers ingedoken en morgen met de auto naar de garage, want het was Hemelvaart, dus er werd niet gewerkt.

Vrijdag 18 mei
Marco stond om 8 uur bij de garage. Moest om 9 uur maar terugkomen, want de garageman moest eerst een en ander opruimen. Om kwart over 9 was Marco weer terug met de auto. Er had een gaatje aan de bovenkant gezeten. Het was weer gesoldeerd. We konden dus weer onderweg. Eerst voor de zekerheid nog een stukje van de omgeving van Luderitz bekeken. Als de motor dan te heet zou worden, waren we tenminste nog in de buurt. Op de heenweg naar Diaz Point zagen we flamingo’s bij het water. Het Diaz monument zelf stelt niet zo veel voor. De hele weg ging het goed met de radiator. Nog even de laatste woordjes op internet, boodschappen doen, lunchen en onderweg naar Aus. Daar getankt en toen via een scenic route in de richting van Duwisib kasteel gereden. Bij een afslag thee gedronken aan de kant van de weg. Toen we weer op pad wilden gaan, wilde de auto niet starten. Gelukkig hebben we 2 accu’s er in zitten dus kunnen we ons zelf met startkabels weer aan de gang krijgen. Maar de accu van de startmotor laat dus niet meer op en daar moeten we dus weer iemand naar laten kijken. We kamperen nu bij Kanaän. Daar was alleen geen stroom (ze waren bezig met nieuwe zonnepanelen bij te plaatsen) dus werd het douchewater met een houtvuurtje warm gestookt. Mooi om te zien hoe deze mensen compleet zelf in hun onderhoud voorzien. Ze zijn van niemand afhankelijk. Ze gaan eens in de twee maanden naar de stad om inkopen te doen en de rest van de tijd zitten ze op de farm.
Gelukkig dat ze af en toe nog gasten krijgen anders lijkt het me een eenzaam leven!!!

Zaterdag 19 mei
Om 6 uur s’ochtends werd er op onze deur geklopt door de eigenaar van kanaän. Hij vroeg of we mee wilden voor een ochtendrit in een 4x4 naar de duinen over zijn landgoed. Over 20 minuten zouden we vertrekken. We hadden er wel oren naar, dus snel ontbijt gemaakt en in de kleren. Het was een mooie rit. De rode zandduinen waren prachtig. Het wuivende gele gras is ontzettend mooi. Ja, het is een magisch landschap allemaal. Echt verpletterend mooi. Echt landschap wat je nergens elders op de wereld zal tegen komen volgens mij. Die weidsheid en dat helemaal niets. Er is echt helemaal niets. Halverwege kregen we nog biltong en boerewors. Deze smaakte een stuk beter als die in Oudtshoorn maar we zijn er niet helemaal weg van.
Om half 12 richting Duwisib kasteel. Een kasteel dat door een Duits stel von Wolf is gebouwd in 1908. Wel bijzonder zo’n kasteel midden in de woestijn. Het was prachtig gebouwd. Compleet van grote natuurstenen blokken in elkaar gemetseld. Was leuk om even te zien. Vervolgens op weg naar wereldsend waar een automonteur zat die veel Toyota’s doet. De accu bleek niet goed te zijn. Daar moeten we in Swakopmund een nieuwe in laten zetten. Gelukkig is het nog garantie, want de oude was nog maar 2 maanden oud!! De komende dagen zullen we dus nog even met de startkabels aan de gang moeten. Onderweg kwamen we nog een aantal zandduinen tegen. Gestopt en even door het hek van de eigenaar om een aantal foto’s te maken. Die zijn prachtig geworden er komt er zeker één van aan de muur te hangen. Voor de overnachting zijn we beland bij Hammerstein. Een grote toeristenmachine. Elke dag staan de bussen voor de deur. Ze hebben 115 bedden en dan nog kampeerplaatsen.

Zondag 21 mei
We begonnen met frisse moed. We wilden vroeg op pad om naar Sesriem te gaan voor de Sossusvlei. ’s Morgens om half zeven was het bewolkt en motregende het. Niet echt weer voor Sossusvlei vonden wij. Eerst dus maar weer rustig foto’s nagekeken en daarna een beetje rondgevraagd en gekeken. Op Hammerstein kon een wandeling gemaakt worden langs dieren in kooien (wel heel ruim, hoor). Na veel twijfel toch maar mee. Wilde dieren in een kooi is niet echt wat we ambiëren. In de eerste kooi zaten twee cheetah’s. Deze dieren zijn opgegroeid in de kooi en kunnen in het wild niet meer overleven. Ze hadden pas 3 kleintjes gehad en het vrouwtje was weer zwanger. In kooi twee zat Lisa, een luipaard. Hier mochten we niet bij, want ze was niet tam. Alleen het baasje van Lisa kon bij haar in de kooi. In de derde kooi zaten Romeo en Julia. Dit waren twee rooikatten (caracal) met een jonkie. Ze hadden er eerst twee maar één ging kijken bij buurvrouw Lisa en werd haar tussendoortje. Die andere was nu vijf weken oud en zat mooi te spelen. Alles werd verkend en het geduld van moeders werd aardig op de proef gesteld. De kleintjes van zowel de cheetah’s als de rooikatten gaan na verloop van tijd terug het wild in. Dit bouwen ze langzaam op. Eerst een dag wild en de rest van de week bij de ouders, dan twee dagen, enz. Achteraf was het toch nog wel leuk om te zien. De gids van die dag was echter niet bijster intelligent en vertelde allemaal onwaarheden over het dierenrijk. Hier schoten we dus niet veel mee op. Later in de bar werd het kleine rooikatje gevoed met melk. Dit was mooi om te zien. Bij Maaike had hij nog in haar nek gezeten en Marco had nog even de fles gegeven. Op Hammerstein liepen ook nog 3 cheetah’s gewoon los rond, die zijn heel tam, die gaan door voor de huiskatten.
Daarna toch maar onderweg naar Sesriem voor Sossusvlei. Bij Sesriem aangekomen blijkt het gehucht alleen maar uit een benzinestation, piepklein winkeltje een kantoor voor het park en een camping te bestaan. Als campinggast mag je een uur eerder de vlei in en een uur later terugkomen, dan de mensen die buiten het park verblijven. Oneerlijke concurrentie maar wel doeltreffend. Voor een slordige 200 Namibische dollars (22 euro) konden we op een winderige plaatsje op de camping staan. Eerst maar eens lekker warm eten en toen toch maar op pad naar de vlei. Het uitzicht op de duinen was langs de 60 km lange geasfalteerde weg naar de vlei al prachtig. Regelmatig gestopt voor een fotosessie. En we hadden reuzemazzel, want doordat het zo regenachtig was geweest waren er veel wolken. Hierdoor was het licht niet zo scherp en dus fantastisch voor de foto’s. Normaal is midden op de dag de zon zo fel dat alle kleuren zo flets worden. Bij de 4x2 parkeerplaats moest de auto omgezet worden naar 4x4. Ons bakkie reed soepeltjes door het zand heen en na 5 km kwamen we aan bij de parkeerplaats voor de 1 km lange wandeling naar Death vlei. Hier de auto geparkeerd en lopend onderweg naar de vlei. Death vlei was imposant om te zien. Een fantastisch, onwerkelijk, onaangetast stuk natuur waar je adembenemende foto’s van kan maken. Echt het paradijs voor de fotografie! Als fotografie je hobby is dan moet Namibië op je verlanglijstje zetten. Om half vijf terug teruggelopen, nog snel even doorgereden naar Sossusvlei, maar deze vonden we minder mooi dan Death vlei, op de terugweg maar niet meer te vaak stoppen want kwart over zes moesten we uit het park vandaan zijn.
Ik dacht even lekker te gaan douchen. Voor het douchegebouw moest je echter een halve kilometer lopen. Daar aangekomen bleek het een pisstraaltje te zijn, maar het was wel warm. Dus een beetje met mijn handen splets, splets over me heen. Stond ik net ingezeept, stopte de douche ermee. Gebroken waterleiding. (Dit is Afrika!) Ik begon toen maar te roepen om hulp. Een vrouw ging toen tegen Marco zeggen dat hij naar het douchegebouw moest komen. Marco haastig op zoek naar het afwasteiltje en de 5-liter fles met (koud)water. Ik was ondertussen al bijna tot ijsklomp geworden, want er waaide ook nog een lekkere wind door het douchegebouw. Met het koude water heb ik me toen afgespoeld.
Een echte min min camping zoals een ander stel al had aangegeven.

Maandag 21 mei
De wekker om vijf uur!! De eerste auto’s stonden al zenuwachtig voor het hek. Snel de auto om bouwen en ook naar het hek. Daar aangekomen om vijf voor half zes stonden er reeds tien voertuigen voor ons. Nadat onze permits waren gecontroleerd reden we om tien over half zes het park in. In een keer doorgereden naar de 4x2 parkeerplaats. Hier stonden nog geen auto’s dus wij dachten rustig naar de Hiddenvlei te gaan, terwijl de rest naar Death vlei en Sossusvlei zou gaan. Goed idee, maar Hidden vlei was lang niet zo mooi. Dus we baalden dat we met het licht van de zonsopgang niet in Death vlei stonden. Maar ja, niets aan te doen. Wij na een aantal foto’s onderweg naar Death vlei. Daarna naar Sossusvlei en toen weer terug het park uit. We hadden genoeg van de vleien. Terwijl we het park uit reden gingen we toch nog maar even geld terugvragen vanwege het gebrek aan water. Na veel gepraat kregen we een soort tegoedbon mee ter waarde van tweehonderd dollar. Het zou mooi zijn als dit gaat werken in Etosha. Afwachten!! Hierna nog naar de Sesriem canyon. Deze canyon ligt vijf kilometer van Sesriem af. Aan deze canyon heeft Sesriem zijn naam te danken, want er waren vroeger zes aan elkaar gebonden riemen nodig, waar een emmer aan vast zat om zo water uit de canyon naar boven te halen. De Canyon was prachtig. Een vrij kleine, maar heel mooi. De wanden bestonden uit kiezelstenen. Soms leken ze er wel in gemetseld te zijn. Er is gewoon een soort natuurlijk cement ontstaan. Terwijl we in de canyon wandelden kwamen we twee Nederlandse stellen tegen. Daar heel leuk mee gekletst. Ze gaven ons goede tips hoe de Himba’s te bezoeken. Welke gids we dan moeten bellen. Dat biedt dus perspectieven.
Hierna doorgereden naar Solitaire. DE beroemde plaats voor Nederlanders in Namibië, want hier heeft Ton van de Lee een boek over geschreven. Deze Nederlander ging 10 jaar geleden door Afrika reizen en probeerden in de woestijn tot zichzelf te komen en bleef uiteindelijk steken in Solitaire. Daar is hij toen een restaurant begonnen. Ton van de Lee is er natuurlijk niet meer en ook de meeste personages van het boek niet meer. Alleen Moose is er nog, die hebben we gesproken. Het was heel leuk om te zien, hoe alles is als je er over gelezen hebt. De hele toko is nu echter in handen van een grote organisatie en er is een hele lodge bijgebouwd en inmiddels werkt er 47 man terwijl er eerst maar 4 man werkte.
We staan nu op de camping van Solitaire en het waait verschrikkelijk. Wat zitten we toch zalig zo in onze auto. Geen tent te hoeven opzetten. Twee uur geleden probeerden een stel hun tent op te zetten, wat zeer moeizaam ging. Ook de daktent van de 4x4 naast ons staat flink te shaken. Je zal toch maar van het dak afwaaien. Nee, dan lig je veiliger in ons autootje.

Dinsdag 22 mei
De ochtend bleek net zo winderig als de avond ervoor. Het blijkt hier in de winter altijd te waaien en dit jaar is de winter vroeg! Lekker dan, hebben wij weer! Straks in Nederland zomer en wij met winterjassen aan. Maar ja.
Als ontbijt het alom bekende brood van Moose geproefd. Was inderdaad erg apart en wel lekker. Moose liet tussen de klanten door nog even duidelijk aan ons merken dat hij niet echt blij was met de veranderingen. De drukte vond hij maar niets. Maar hij kan niets anders dus blijft hij maar in Solitaire en moet hij er maar mee leren leven.
Na het ontbijt nog even appelgebak voor onderweg meegenomen en richting Walvisbaai. De reis ging door het Naukluft park. Een inmens groot park wat vanaf het sperrgebiet tot aan skeletoncoast reikt. De wilde paarden, Sossusvlei en ook het prachtige landschap van vandaag hoort hier allemaal bij. Vandaag werden we getrakteerd op een rotsachtige omgeving en hele vlaktes met geel gras en we kwamen langs een canyon met zelfs water onderin. In Walvisbay aangekomen gelijk naar de lagune gereden. Hier huist de grootste flamingokolonie ter wereld. Nou, het zag er inderdaad roze en wit van (Er bestaan niet alleen roze flamingo’s, maar ook witte!). De rest van het dorp bestond uit huizen in een zandvlakte aan zee. Weinig boeiends dus. Hierna door naar Swakopmund. De weg er naar toe is alleen maar omgeven door zand. Dit zand waait als een soort van laken over de weg heen. Wel gaaf om te zien. Langs de kust af en toe hele mooie en dure huizen en allemaal vakantieoorden. Nou we kunnen ons echt niet voorstellen dat je hier wonen wilt. Zand, zand, zand, zand en nog eens zand. Alleen maar zand. Zwemmen in de zee kan niet, want die is ijs en ijskoud.
Swakopmund is een echte Duitse koloniale stad. De grootste stad na Windhoek. De straatnamen geven nog duidelijk aan wie hier de baas waren. De meeste mensen verstaan en spreken ook nog steeds allemaal Duits. Eerst maar een nieuwe accu gekocht. Het is weer een zaligheid dat we de auto kunnen starten zonder de motorkap open te doen, de startkabels aan te brengen, auto te starten en die dingen weer verwijderen en de kap laten zakken. Een keer op een dag is niet zo erg maar even stoppen voor een koppie, een foto van het landschap, tanken etc. etc. Marco werd er gek van. Toen naar de spar. Alles is hier weer lekker superdeluxe. Gewoon weer een cordon bleutje uit kunnen zoeken en Marco’s pot Nutella pasta. We kunnen lekker inkopen doen!!! Toen nog even internetten. Wat een lieve en leuke reacties. Prachtig van Dave en Jessie. Goed zo Dave zodra we terug zijn komen we kijken, hoe je zonder “wijwieltjes” kan fietsen!! Danique en Vince we missen jullie ook erg! Ook hadden we een cadeau van Sam en Anouk. We mogen vanaf nu 100 foto’s op de site zetten. Dit zal dus wel weer een avondje gaan kosten, maar dat gaat goed komen. We zullen ons best doen. Ook hebben we een paar mails gehad van mensen die persoonlijke mail wilden sturen en zich af vroegen of we die ook nog bekeken. Bij deze zowel marconeeft@hotmail.com als maaikevanstralen@hotmail.com wordt net zo vaak bekeken als deze site wordt ge-update.
Tevens hebben we een Namibische simkaart aangeschaft, dus er kan weer ge-smst worden. Ons nummer is 00264 - 81-3503139.