Parachute springen

Woensdag 23 mei 2007
Om 8 uur ging Marco op pad met de auto. We wilden voor de zekerheid toch de radiator nog een keer laten checken, want we hadden geen goed gevoel bij de garageman van Luderitz. In de garage werd de soldeer van de andere garageman eraf gehaald en werd alles vakkundig opnieuw gesoldeerd. De man in Luderitz had het inderdaad niet helemaal goed gedaan. Nu weten we zeker dat hij voorlopig niet meer gaat lekken. Ook de bodemplaat weer in de juiste stand laten buigen.

En hier na was het onze grote dag. Jullie hebben de foto's al kunnen zien. Nu de tekst nog. Om half 11 werden we opgehaald voor het parachutespringen. De hele ochtend waren we al een ietsjepietsje zenuwachtig. Voor mij was het de tweede keer, want ik heb het al eens een keer in Noosa, Australië gedaan, maar voor Marco was het wel de eerste keer. We kregen eerst instructies hoe het allemaal werkt, hoe je uit het vliegtuig moet stappen met je been op een treetje waar je je hand moet houden en dan je armen voor je borst, zodat je niet met je arm blijft hangen achter de stang van de vleugel van het vliegtuig. We kregen een pak aan en vervolgens werden we in onze spring-harnas gehezen. Alles werd vakkundig aangesnoerd. Vervolgens gingen we het springen uit het vliegtuigje droog oefenen in het vliegtuigje zelf. Toen ik het vliegtuigje zag, dacht ik echt: “Slik! Moeten we daar in??!! Het was toch een klein vliegtuigje! Op de bodem, zittend op je gat konden er precies zes mensen opgevouwen worden. Die in Australië was veel groter riep ik uit. “This is Africa, girl!”, was het commentaar.
Enfin, we konden nu niet meer terug, dus maar braaf geoefend hoe we uit het vliegtuig moesten springen. Hierna vertrokken we direct. Bij het opvouwen in het vliegtuig moest je tussen elkaars benen zitten. Ik zat tussen Marco’s benen en mijn benen zaten om die van de tandemmaster heen. Lekker intiem allemaal! Het opstijgen ging met een hels kabaal gepaard en moest je goed je vingers in je oren stoppen. Om 10.000 feet te bereiken moet er ongeveer een vlucht gemaakt worden van 25 minuten, dus we hadden er ook een scenic flight bij. Deze ging naar Walvisbaai en weer terug. Wel mooi om te zien al die zandduinen, vanuit de lucht. Zie je zomaar midden in de woestijn stukjes groen. Dat was de golfbaan. Ongelooflijk!. En voor de rest is er niest, alleen maar weer zand, zand en nog eens zand. Dat die malle Duitsers zomaar een stad in de woestijn zijn gaan stichten.
Bij de 8.000 feet moesten we ons gaan voorbereiden op de sprong. We moesten op onze knieën zitten en de tandemmaster snoert dan alles vast, checkt alles nog een keer en volgens komt hij over je heen hangen en maakt hij zich aan je vast. Bij de 9.500 feet begon de camera/fotografieman van Marco uit het vliegtuig te klimmen en die posteerde zich op het wieltje van het vliegtuig en hield zich vast aan de stang van de vleugel. Toen moest Marco naar het randje schuifelen, been uit het vliegtuig steken en op het treetje gaan staan, armen voor de borst en daar gingen ze. Binnen 10 sec moesten wij er achteraan zijn gesprongen. Dus mijn camera/fotografieman sprong uit het vliegtuig en ging ook op het wieltje zitten. Ik schuifelde samen met de tandemmaster naar de deur. Mijn been er uit laten hangen, maar de wind was zo krachtig dat ik echt moeite had om mijn been op het treetje te krijgen. Ik vergat mijn armen voor mijn borst te vouwen, dus dat moest de tandemmaster doen. En voor ik het wist gingen we al. Het gaat allemaal zo razendsnel. En dan val je met een duizelingwekkende snelheid naar benenden. Het suist ontzettend hard langs je oren. Het was schitterend. Ik heb de hele val alleen maar met mijn mond open zitten lachen. Mooi zitten kijken en zwaaien naar de cameraman. Ik had er helemaal een droge mond van dat we benenden stonden. Dat is evengoed wel kunstig dat je zo op gelijke hoogte zit met de cameraman. Op 5.000 feet heb je een vrije val gehad van 35 sec en dan wordt de parachute geopend. En dan ben je heerlijk aan het zweven. Ik vind het zweven lekkerder, je kan dan lekker om je heen kijken. Van die vrije val krijg je op een gegeven moment gewoon zere oren zo hard als dat suist. Bij het zweven gingen we nog achtjes draaien, maar dat moet je niet te lang doen, want dan wordt je er misselijk van. Na een minuut kwamen Marco en ik nog even dicht bijelkaar en mochten we even gedag zeggen en toen begon Marco eerst aan zijn landing. De landing gaat heel soepeltjes. In het begin lijk je echt op de grond af te stormen, maar op het laatste moment ga je heel zachtjes. Je moet je benen optrekken zodat de tandemmaster eerst zijn benen neer kan zetten en dan kan je zelf stap, stap doen. Echt het lijkt gewoon alsof je aan komt lopen.
Marco vond het fantastisch! Die ging helemaal uit zijn dak. Ik vond het ook geweldig, en omdat het mijn tweede keer was ben je niet meer zo met het springen zelf bezig en kijk je veel meer om je heen. We hadden bar genoten!
Na afloop mochten we boven in de bar de video bekijken. Ze hadden er muziek achter gezet. Het is een fantastisch leuke video geworden en de foto’s zijn ook prachtig, zoals jullie kunnen zien!

Marco is zojuist terug gekomen van een bezoekje aan de garage. We wilden ook de uitlaatpijp nog even laten checken of hij nog wel goed vast zat. Deze is er nog weer extra onder vast gelast. We hebben van de garage een lijst met telefoonnummers gekregen. We gaan vanaf nu namelijk meer de bush-bush in en als we blijven steken, dan kunnen we die mensen bellen en dan gaan ze kijken wie het dichtst in de buurt is en wordt er een garageman naar je toe gestuurd. Dus dat is een erg prettige gedachte. In de back-packers waar we nu zitten is het razend gezellig. Het is er helemaal bevolkt met allemaal mensen met een 4x4 die allemaal in de tuin en op pad kamperen. Iedereen is op zoek naar een garageman en laat zijn auto uitgebreid controleren. Dat is echt zo, zo gauw je in een grote stad bent, laat iedereen zijn auto weer helemaal doen. We hebben gisteren tot laat zitten praten en ouwehoeren met iedereen, allerlei reistips uitgewisseld. Echt hartstikke leuk.

Vandaag gaan we de Welwitschia drive doen in het Namib-Naukluft park. Welwitschia is een plant met twee bladeren die zich over de woestijngrond krult. Schijnt een hele bijzonder plant te zijn die wel 1500 jaar oud kan worden en zich helemaal heeft aangepast aan het woestijnleven.